تو دیگر بمان

کتاب «تو دیگر بمان» نوشته زهرا کرباسی سفری‌ست به اعماق جان انسان، جایی که اندوه، فقدان و امید با هم درآمیخته‌اند. داستانی که خواننده را با زخم‌ها و شجاعت‌های انسانی مواجه می‌کند و لحظاتی از تامل، دل‌شکستگی و تولد دوباره را پیش چشمانش زنده می‌سازد. این کتاب روایتی است از مواجهه با پایان‌ها و ایستادگی در برابر رنج، تا جایی که مفهومِ «باقی‌ماندن» به معنای جدیدی دست می‌یابد. «تو دیگر بمان» با نثری شاعرانه و پر از تصویر، قصه انسان‌هایی را روایت می‌کند که در میانه طوفان زندگی، زخم‌های عمیق را تجربه کرده‌اند اما انتخاب می‌کنند بمانند و مسیر خود را از دل تاریکی‌ها بجویند. نویسنده، با فضاسازی دقیق و شخصیت‌پردازی روان‌شناسانه، فراموش‌نشدنی‌ترین احساسات انسانی را به تصویر می‌کشد؛ از غربت و ناامیدی تا امید و وصل. درون‌مایه پرتکرار مرگ و معنای زیستن، در کنار جست‌وجوی هویت و رویارویی با خود، این کتاب را به اثری تاثیرگذار تبدیل کرده است. لحظات مواجهه با کوتاه‌ترین لحظه‌های خوشی یا تلخ‌ترین لحظاتی که همه چیز رو به پایان می‌رود، خواننده را وامی‌دارد تا لایه‌های پنهان‌تر وجود خویش را جست‌وجو کند.

خواندن کتاب «تو دیگر بمان» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به رمان‌های فلسفی و روان‌شناسانه درباره مرگ، عشق و هویت. کسانی که به دنبال ادبیات وجودی و تأثیرگذار هستند. دوستداران زبان شاعرانه و فضاسازی عاطفی. خوانندگانی که کتاب‌هایی مانند «لحظه مرگ من»، «دفترچه ممنوعه»، «سفر به خانه» یا «ده دقیقه و سی و هشت ثانیه در این دنیای عجیب» را جذاب یافته‌اند و مشتاق مواجهه دوباره با مضامین عمیق انسان و هستی‌اند. افرادی که به دنبال انگیزه برای ادامه زندگی در سخت‌ترین لحظات هستند یا می‌خواهند لایه‌های وجودی خود را کشف کنند. این کتاب برای همه کسانی که می‌خواهند معنای تازه‌ای برای «باقی ماندن» بیابند و در پی کشف خود و جهان‌اند، پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب «تو دیگر بمان» می‌خوانیم

چراغ را روشن کردم تا عکس حسین و آقا و احمد را روی دیوار ببینم. عکس‌شان را کنار دیوار ورودی آشپزخانه زده‌ام. شاید هم می‌خواستم آن‌ها من را ببینند. دستم را به دیوار گرفتم و آمدم روبه رویشان نشستم. همه‌شان داشتند نگاهم می‌کردند. توی چشمانشان زل ردم و گفتم حالا وقتش بود؟ مگر من چه قدر توان دارم. این همه داغ بس نبود؟ مگر قرار نبود از آن بالا هوایم را داشته باشید؟ اینطوری؟ اینطوری که به سر مجتبی بیندازید برود سوریه؟ یعنی همه چیز از نو شروع شود؟ دوباره تنها شوم؟ مگر این‌شانه‌ها چقدر تحمل دارند؟