این قرن

کتاب «این قرن» نوشته آلن بدیو، فیلسوف معاصر فرانسوی، شامل سیزده درس‌گفتار درباره قرن بیستم است. بدیو در این اثر، به تحلیل فلسفی و عمیق عرصه‌های گوناگون اجتماعی و فرهنگی سده بیستم می‌پردازد. بدیو در این کتاب، دیدگاه خود را درباره قرن بیستم ارائه می‌دهد و به نقد برخی از روایت‌های غالب می‌پردازد. او معتقد است که باید وقایع این قرن را فراموش نکرد و به تحلیل آنها پرداخت. به عنوان مثال، بدیو در بخشی از کتاب، به نقد رویکردهایی می‌پردازد که جهان امروز را بر اساس تقابل میان غرب حامی حقوق بشر و «بنیادگرایان» دینی سامان می‌دهند و اشاره می‌کند که ایدئولوژی‌هایی مانند «پایان ایدئولوژی‌ها» و «انسان‌گرایی» نیز خود نوعی فراموشی از تازگی‌هایی هستند که می‌توانستند به انسان نسبت داده شوند. این کتاب برای کسانی که به دنبال تحلیلی درست از این زندگی و زمانه هستند، توصیه می‌شود. با این حال، برخی از خوانندگان آن را کتابی دشوار و پیچیده‌گو می‌دانند.

درباره کتاب «این قرن»

درس های کتاب این قرن (The Century) به منزله ی متن پیاده شده ی سخنرانی‌های عمومی و ترجمه ی انگلیسی شان، نه به دنبال محاکات یا بازآفرینی این قرن هستند، و نه حتی در پی این که «خودِ آن چیز باشند»؛ در عوض، همان طور که شایسته است پداگوژی ایمان ضرورتاً از نوستالژی منزجر باشد، در اینجا نیز مسئله بر سر افاده ی لحظات و ابداعاتی است که گذشته از وابستگی زبانی، به طور هم زمان متمرد از تفسیر و خطاب به همگان بوده‌اند. در هر حال این خطاب کلی انسان را در پرتو موانع و محرک هایی که خاص بودگی فرهنگی و زبانی، پیش روی سوژه‌های این قرن نهادند، از تأمل بر تأثیرات هژمونی جهانی این «لاتین نوین»، چه در [فرم] «رسمی» ‌اش و چه غیر آن، معاف نمی‌دارد. مسائلی که بکت حدود هفتاد سال پیش در شب‌بیداری فینگان ها تشخیص داده بود با زبان انگلیسی چه باید کرد؟ چطور می‌توان آن را به نحو خلاقانه‌ای دست کاری، عریان یا باز پیکربندی کرد؟ آیا می‌تواند بر خلاف موقعیت فعلی‌اش، در مقام «ارز رایج» مبالادت جهانی (همچنین بدون لغزیدن به درون مرثیه های مرتجعانه در رثایِ «آمریکا‌گروی» یا «جهان گیری») کلی شود؟ امروزه نیز از مسائل انسان‌ها هستند. درس  گفتارهای آلن بدیو (Alain Badiou)، به منزله ی پژواک های هسته ی سوبژکتیو مذاب این قرن، سر این مسئله قمار می کنند که اجبار خود خواسته‌ی این قرن در پرداختن به امر لاینحل را می توان، به مدد اشتیاق هایی دیگر، اشتیاق هایی از آینده، با گسترش شفاف و صریح تکانه ها و محرک هایی فراسوی حدود گفتار اجماعی و گفت و گو جفت کرد؛ به عبارت دیگر، این که فلسفه می تواند به فضایی غیر بومی مبدل شود، آن جا که امیال تاریکِ این قرن می‌توانند بر اندیشه روشن گردند، یا، با معکوس کردن رأی بکت، آن جا که می‌توانند سرانجام تا سرحد زندگی منتزع شوند.

خواندن کتاب «این قرن» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به فلسفه معاصر و فلسفه سیاسی که می‌خواهند تحلیلی عمیق و انتقادی از قرن بیستم و تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی آن داشته باشند. پژوهشگران و دانشجویان علوم انسانی و اجتماعی که به دنبال فهمی فلسفی از رخدادها و ایدئولوژی‌های قرن بیستم هستند و می‌خواهند از دیدگاه یک فیلسوف چپ‌گرا و منتقد پسامدرنیسم با این دوره تاریخی آشنا شوند. کسانی که به نقد ایدئولوژی و تحلیل تاریخی-فلسفی علاقه دارند و می‌خواهند از رویکرد بدیو به موضوعاتی مانند حقوق بشر، بازگشت امر دینی و تضادهای سیاسی-اجتماعی بهره‌مند شوند. خوانندگانی که می‌خواهند با فلسفه‌ای جدی و چالش‌برانگیز درباره تاریخ معاصر مواجه شوند و آماده‌اند با متنی نسبتاً دشوار و پیچیده روبرو شوند. همچنین، این کتاب برای کسانی مناسب است که می‌خواهند قرن بیستم را نه فقط به عنوان یک دوره تاریخی، بلکه به عنوان یک موضوع فلسفی برای تعمق و بازاندیشی مطالعه کنند. به طور خلاصه، «این قرن» کتابی است فلسفی و تحلیلی که برای مخاطبانی که به دنبال فهمی عمیق، انتقادی و چندوجهی از قرن بیستم و مسائل فلسفی-سیاسی آن هستند، بسیار مفید و ضروری است.

در بخشی از کتاب «این قرن» می‌خوانیم

بیست سال آخر این قرن را به جز دوران بازگشت دوم چه می‌توانیم بخوانیم؟ در هر حال، باید به وسواس این دوره نسبت به عدد توجه داشته باشیم. از آن جا که یک دوره ی بازگشت هرگز چیزی نیست مگر لحظه‌ای در تاریخ که انقلاب ها را شنیع و ناممکن، و تفوق توان گران را طبیعی و عالی می خوانند، پس جای هیچ شگفتی نیست که تعداد و اعداد، و پیش از هر چیز شمار دلارها و یوروها را بستایند. دامنه ی این ستایش در رمان های بالزاک، هنرمند بزرگ دوره ی بازگشت نخست، آشکار است، دوره‌ای که از پی انقلاب  1792 فرانسه سر برآورد. مهم‌تر این که هر دوره ی بازگشتی در هراس از اندیشه و صرفاً دوستدار عقاید است؛ آن هم به ویژه عقاید غالب، همان طور که یکبار و برای همیشه در این حکم فرانسوا گیز و جمع بندی شد: «خود را توان گر سازید!». امر واقعی، به مثابه ی متناظر الزامی اندیشه، از سوی ایدئولوگ های دوره‌های بازگشت همچون امری در نظر گرفته شده که نه یک سره بی‌دلیل  همواره مستعد ایجاب بت‌شکنی سیاسی و از این رو ترور است. یک دوره ی بازگشت پیش از هر چیز مطالبه ای است از امر واقعی؛ همواره ترجیح بر این است که هیچ نوع رابطه‌ای با آن در میان نباشد.