گاندی حقیقی از خشونت بیزار بود، اما از بزدلی بیش از خشونت نفرت داشت… اگر مبارزهٔ خشونت پرهیز و شجاعت را هم‌زمان تبلیغ می‌کرد، ازاین‌رو بود که باور داشت پرهیز از خشونت بیش از خود خشونت دل‌وجرئت می‌خواهد... مبارز خشمگین سلاح به دست می‌گیرد و در برابر آتش دشمن می‌ایستد، حال آن‌که از مبارز خشونت پرهیز انتظار می‌رود سرافرازانه به پیشواز گلوله رود و با «لبی خندان» و «رویی گشاده» مرگ را در آغوش گیرد. ازنظر گاندی، پست‌ترینِ آدم‌ها که لیاقت زندگی نداشتند آن‌هایی بودند که نه به‌قصد ایستادگی، بلکه برای فرار از متجاوز به مبارزهٔ بی خشونت روی می‌آوردند و آن را بهانه‌ای می‌کردند برای توجیه بزدلی خود... گاندیِ حقیقی عملاً فراموش‌شده و از یادها رفته است؛ آن گاندی جنجالی که بیش از خشونت پرهیزی به شجاعت بها می‌داد، همان گاندی که خشونت پرهیزی را ازاین‌رو ارزشمند می‌دانست که بیش از هر چیز دیگر نیازمند دلیری است، همان کسی که خشونت را برای آنان که آن‌قدرها دلیر نبودند جایز می‌شمرد؛ اما همین گاندی که در یادها مانده هم آدم را گیج می‌کند... نظریهٔ مشهور او، سَتیاگرَهَه، به نحو غلط‌اندازی ساده است... مگر این نظریه به معنی مقاومت عاری از خشونت در برابر پلیدی‌ها نیست؟ اما گاندی هر نوع توسل به قوهٔ قهرآمیز را مصداق خشونت می‌دانست... بااین‌حال، به کارگران و روستاییان فقیر و مفلوک هندی توصیه می‌کرد نیروی نهفته‌شان را بسیج کنند و طبقات استثمارگر را در هم بکوبند. … زمانی می‌گفت می‌خواهد دل هیتلر را هم نرم کند. زمانی دیگر در برابر مردمی که کم‌وبیش با او هم‌داستان بودند روزه می‌گرفت تا وجدانشان را «بیدار» کند و آنان را به تغییر چیزی برانگیزد که می‌دانند غلط است. به‌این‌ترتیب، اقلیت تندرو را هم منزوی می‌کرد... سخنان گاندی پر از تناقضات فاحش است و از نوعی ایمان مذهبی مایه می‌گیرد که چندان با تحلیل عقلانی جور درنمی‌آید، اما می‌توان از میراث وی نظریه‌ای منسجم به دست داد... این کتاب بر آن است که از مفهوم نظریهٔ مقاومت بی خشونت گاندی شرحی به دست دهد...