واژه ها

کتاب «واژه‌ها» نوشته‌ی ژان پل سارتر، خودزندگی‌نامه‌ای است که اولین بار در سال 1963 منتشر شد و به بررسی دوران کودکی او می‌پردازد. این اثر که در 59 سالگی سارتر نوشته شده، به شکل گسترده‌ای با «اعترافات» ژان ژاک روسو مقایسه شده است. سارتر در این کتاب با صداقت و بینش عمیق، شرح می‌دهد چگونه کودکی خود را در محیطی پر از کتاب و کلمات گذراند و رابطه‌ی بلندمدتی با زبان و ادبیات داشت. این کتاب نه تنها شرح حال زندگی ابتدایی سارتر است، بلکه به بررسی اهمیت کتاب و زبان در زندگی انسان نیز می‌پردازد.

درباره کتاب واژه‌ها

«واژه‌ها» نمونه‌ای از خودتحلیل‌گری عمیق و صادقانه سارتر است که با نگاهی فلسفی و روان‌شناسانه به کودکی و رشد فردی پرداخته است. کتاب به تأمل درباره نقش زبان و ادبیات در شکل‌دهی به ذهن و شخصیت انسان می‌پردازد و اهمیت کلمات و تأثیر آنها را بر زندگی و اندیشه افراد بازتاب می‌دهد. این اثر ترکیبی از خاطرات شخصی و تحلیل‌های فلسفی است که دریچه‌ای متفاوت به جهان‌بینی سارتر درباره زبان و ادبیات می‌گشاید.

چرا باید این کتاب را خواند؟
مطالعه «واژه‌ها» فرصت آشنایی با جنبه‌ای کمتر شناخته‌شده از زندگی سارتر و تأمل در رابطه‌ی انسان با زبان، ادبیات و فرهنگ را فراهم می‌کند. این کتاب به خواننده این امکان را می‌دهد که درک عمیق‌تری از نحوه شکل‌گیری تفکر و شخصیت فلسفی سارتر بدست آورد و به اهمیت ادبیات و کلمات در ساخت هویت انسان پی ببرد.

خواندن کتاب واژه‌ها را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفه، ادبیات معاصر و خودزندگی‌نامه‌ها مناسب است؛ همچنین دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های فلسفه، ادبیات و زبان‌شناسی و کسانی که تمایل دارند در زندگی نویسندگان و فیلسوفان برجسته تأمل کنند، از این اثر بهره خواهند برد. مطالعه «واژه‌ها» به هر خواننده‌ای که به کاوش در عمق ارتباط انسان با زبان و فرهنگ علاقه‌مند است، پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب واژه‌ها می‌خوانیم:

دو زندگی داشتم که هر دو نیز دروغ بودند: در ملا عام دغلباز بودم، نوه کذایی شارل شوایتزر معروف شمرده می‌شدم؛ تنها که بودم، در غم و غصه‌های خیالی غرق می‌شدم. افتخار کاذب خود را با گمنامی‌ای کاذب تصحیح می‌کردم. برای گذشتن از یک نقش به نقش دیگر مشکلی نداشتم. در همان لحظه‌ای که می‌رفتم تا چکمه‌های مخفی خود را بپوشم، کلید در قفل می‌چرخید، دستان مادرم، گویی ناگهان فلج شده باشند، روی شستی‌های پیانو از حرکت باز می‌ماندند، من خط کش را در کتابخانه می‌گذاشتم و می‌رفتم تا خود را در آغوش پدربزرگم بیندازم، به طرف صندلی دسته دارش می‌رفتم، کفش‌های راحتی‌اش را برایش می‌آوردم و درباره روزی که گذرانده بود با قید نام شاگردانش پرس و جو می‌کردم...