بازیابی امر محسوس برای آنان که با هنر سر و کار دارند و کسانی که در مورد آن می‌اندیشند، «اهمیت» خاص هنر امری بدیهی به نظر می‌رسد. در کار بسیاری از متفکران دویست و پنجاه سال گذشته، هنر و اثر هنری به عنوان محل رخ‌نمایی حقیقت و لحظه گشایشی ظاهر می‌شود که حقیقتی که در جامعه، سیاست، و علوم تجربی مدرن یافت نمی‌شود خود را در آن آشکار می‌کند: اثر هنری همچون تنها استثنا واقعیت سرتاسری کذب و کژنمایی و بیگانگی ظاهر می‌شود - لمحه رستگاری در جهانی سراسر هبوط ‌یافته.