کتاب «خون‌شریکی» گردآورده‌ای از یادداشت‌های مطبوعاتی محمدسرور رجایی، نویسنده و شاعر افغانستانی است که همچون پُلی فرهنگی، قلب‌های دو ملت ایران و افغانستان را به هم پیوند می‌زند. این اثر به کوشش پژمان عرب و توسط انتشارات راه یار منتشر شده است. رجایی، مهاجری که نیمهٔ دوم دههٔ 70 به ایران آمد، نه‌تنها روایتگر دردها و آرزوهای هموطنانش بود، بلکه با قلمی آمیخته به عشق و ایثار، تاریخ مشترک این دو سرزمین را در لابه‌لای خاطرات شهدا و رزمندگان ثبت کرد.

درباره کتاب خون‌شریکی

در مقدمهٔ اثر، امیر سعادتی با نثری سرشار از حسرت و ارادت، از نخستین برخوردش با رجایی می‌گوید؛ مردی که حضورش یادآوری از همسایگان افغانستانیِ کودکی‌اش بود؛ از «محرم و صفر» تا «سیدحسن علوی» که به‌رغم استعداد درخشان، به‌خاطر تابعیت افغانستانی از تحصیل بازماند. سعادتی، رجایی را «آوینی مهاجران» می‌نامد؛ کسی که بی‌صدا و بی‌ادعا، روایتگر فتحِ دل‌های مردمی بود که سال‌ها در حاشیه زیستند.
این کتاب تنها مجموعه‌ای از مقالات نیست، بلکه گنجینه‌ای است از تلاش‌های بی‌وقفهٔ مردی که بیست سال پایانی عمرش را وقف ثبت تاریخ شفاهی شهدای ایرانی جهاد افغانستان و شهدای افغانستانی دفاع مقدس کرد. آثاری مانند «از دشت لیلی تا جزیره مجنون» (خاطرات رزمندگان افغان در دفاع مقدس) و «ماموریت خدا» (روایت زندگی شهید احمدرضا سعیدی، فرمانده ایرانی جهاد افغانستان)، گوشه‌ای از میراث اوست. رجایی حتی در آخرین روزهای زندگی، مشغول تدوین خاطرات شهید دکتر سیدعلی شاه موسوی گردیزی، فرمانده جهادی افغانستانی بود که توسط داعش ترور شد.
اما کارنامهٔ او به اینجا ختم نمی‌شود. رجایی با دبیری جشنواره‌هایی مانند «قند پارسی» و «خانه ادبیات افغانستان»، و انتشار مجلهٔ کودکانهٔ «باغ»، فرهنگ و ادبیات را به سلاحی برای امیدبخشی به کودکان مهاجر تبدیل کرد. او در هیئت تحریریهٔ مجلاتی مانند «سوره» و «راه» نیز حضوری پررنگ داشت و ده‌ها مقاله و گزارش دربارهٔ پیوندهای ناگسستنی ایران و افغانستان نوشت.

خواندن کتاب خون‌شریکی را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

«خون‌شریکی» فقط یک کتاب نیست؛ وصیتنامهٔ فرهنگی مردی است که مرزها را درنوردید تا ثابت کند «خون» بر خاک ارجحیت دارد. رجایی به ما یادآوری می‌کند که فرهنگ و ایثار، زبان مشترک همهٔ انسان‌های آزاده است. اگر می‌خواهید بدانید چگونه می‌شود در دنیایی پر از تبعیض و جنگ، پلی از مهربانی و دانایی ساخت، این اثر را بخوانید.
با خواندن این کتاب، درمی‌یابید که رجایی نه یک نویسنده، که معماری بود که با کلمات، خانه‌ای برای امید ساخت؛ خانه‌ای که امروز، با رفتن او، خالی از صاحب نشده است. بلکه هر خواننده‌ای را دعوت می‌کند تا سنگ بنای جدیدی برای پیوند دلها بگذارد.