در روزگار ما، پاپ فرانسیس یکی از آن نوظهورها است. او با پول دنیایی بیگانه بوده و هست، حتی یک دلار هم ثروت ندارد. او از پذیرش زور و تحمیل آن به دیگران، و از تماشای این هر دو در همنوعان خود، بیزار بوده است.
او پاپی است که گرچه بنا بر طبیعت ذاتی « پاپ بودن »، می توانسته است منشا فساد تزویری و ریائی باشد، حتی یک مورد هم دیده نشده است در زندگی‌اش از ابزار تزویر و ریا استفاده کرده باشد. او، علی‌رغم داشتن فرصت‌های فراوان، حتی نکوشیده است بر قلوب پیروان دین مسیح و آزاده‌های دنیا راه یابد، چرا که قلوب فقرا و ستمدیده و آزاداندیشان عالم را جایگاه عشق به مسیح می‌دانسته و می‌داند. اقبال عمومی فقرا و ستمدیدگان دنیا به این پاپ از یک سو و امید و عشق روشن‌فکران و آزاداندیشان عالم از سوی دیگر به او، از جنس همان گرایش و گزینه‌ای است که مردمان زمان عیسی مسیح به او داشتند. بی‌جهت نیست که « خیلی‌ها او را شبیه مسیح می‌دانند».