یادداشت‌هایی که در این مجموعه گردآوری شده‌اند، نوشته شده‌اند تا به صورت سخنرانی ارائه شوند و طبعاً تمام دوران زندگی گابریل گارسیا مارکز را در بر  دارند؛ از مقالهٔ اول که در 1944 برای خداحافظی از همشاگردی‌ها در شهر زیپاکیرا نوشته شده است و در آن می‌گوید: «برای سخنرانی نیامده‌ام.» تا نطق شاهکارش با عنوان «تنهایی آمریکای لاتین» هنگام دریافت جایزهٔ نوبل تا آخرین آن‌ها در آکادمی زبان و برای پادشاه اسپانیا در 2007.

سیمون بولیوار در اواخر عمر، غمگین از قرضی که به دولت انگلیس داشتیم و هنوز موفق به پرداخت آن نشده بودیم و معذب از دست فرانسوی‌ها که می‌خواستند آخرین آت‌وآشغال انقلاب خود را به او بفروشند، ملتمسانه از آن‌ها تقاضا کرده بود: «بگذارید ما با خیال آسوده قرون وسطای خود را بنا کنیم.» آخر سر هم ما به کارگاهی تبدیل شدیم که پر از امیدهای پوچ بود. بزرگ‌ترین صفت نیک ما «آفرینش» بود ولی ما فقط موفق شدیم از جنگ‌های دیگران جان سالم به در ببریم. همگی ما، وارثان کریستف کلمب، که در جستجوی هندوستان بر حسب اتفاق کشف شده بودیم.