همه می میرند

کتاب «همه می‌میرند» رمانی است از سیمون دوبووار که نخستین بار در سال 1946 منتشر شد و داستان رایموندو فوسکا را روایت می‌کند؛ نجیب‌زاده‌ای ایتالیایی که با خوردن معجونی به زندگی ابدی محکوم شده است. در این میان، رژین، بازیگر جوانی که نمی‌تواند حضور دیگران را تحمل کند و خواهان جاودانگی است، با فوسکا آشنا می‌شود. روایت کتاب حول خاطرات هفتصدساله فوسکا و تأثیر آن بر دیدگاه‌ها و زندگی رژین می‌چرخد و به موضوعاتی چون فناپذیری، اگزیستانسیالیسم و معنای زندگی می‌پردازد.

درباره کتاب همه می‌میرند

این رمان با زبانی فلسفی و در چارچوب اگزیستانسیالیسم، مفهوم فناپذیری و معنای زندگی را از دیدگاه انسانی جاودانه بازتعریف می‌کند. سیمون دوبووار با خلق شخصیت فوسکا که طی قرن‌ها زندگی کرده و تمام محسوسات انسانی را تجربه نموده، نشان می‌دهد که حتی جاودانگی نیز خالی از پوچی و ملال نیست. برخورد میان رژین و فوسکا، تبادل دیدگاه‌ها و تغییر نگرش رژین به زندگی، بستری است برای واکاوی دغدغه‌های وجودی انسان نسبت به مرگ، زمان و هویت. سبک نگارش ترکیبی از رئالیسم و عناصر ماورایی، رمان را در زمره آثار کلاسیک ادبیات فلسفی قرار داده است.

چرا باید این کتاب را خواند؟
این کتاب فرصتی است برای تفکر عمیق درباره زندگی، مرگ، زمان و معنا که از زبان ادبیات فلسفی یک زن فیلسوف برجسته بیان شده است. «همه می‌میرند» مفاهیمی همچون پذیرش فناپذیری، نقد آرزوهای بی‌پایان انسانی و تامل در تجربه‌های واقعی و پوچ‌گرایانه را با قلمی گویا و تأمل‌برانگیز مطرح می‌کند. برای خوانندگانی که به دنبال درک بهتر از شرایط انسانی، فلسفه اگزیستانسیالیسم و روایت‌های قوی درباره هویت و جاودانگی هستند، این کتاب منبعی ارزشمند است.

خواندن کتاب همه می‌میرند را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان ادبیات فلسفی و اگزیستانسیالیستی، دانشجویان و پژوهشگران علوم انسانی و دینی، و تمامی کسانی که می‌خواهند درباره معنا و ناپایداری زندگی بیاندیشند توصیه می‌شود. همچنین برای مخاطبانی که به آثار سیمون دوبووار و فلسفه زنانه علاقمندند، یا به دنبال رمانی درخور تأمل درباره زندگی و مرگ هستند، مطالعه این کتاب بسیار مفید خواهد بود.

در بخشی از کتاب همه می‌میرند می‌خوانیم:

«از شما گله‌ای ندارم. بدون شما هم دیر یا زود این اتفاق می‌افتاد. یک بار موفق شدم نفس خودم را شصت سال حبس کنم، اما همین که دست به شانه‌ام زدند...» «شصت سال!» مرد لبخندی زد. گفت: «یا، اگر دلتان می‌خواهد، شصت ثانیه. چه فرقی می‌کند؟ مواقعی هست که زمان می‌ایستد.»