پنج جرعه تشنگی: سوره نیاز اغلب برای میهمانی رفتن آمادهایم، یعنی دنبال بهانه هستیم که برویم. اصولا چون انسان موجودی اجتماعی و اهل معاشرت است در میهمانیها میتواند به این نیاز خود پاسخ بگوید و با افرادی معاشرت کند. پس شاید همه با این نظر موافق باشند که برای میهمانی رفتن منتظر دعوت هستیم. اگر اعضای حاضر در جمع مطلوب ما باشند که دیگر نور علی نور است و با سر در جمع حاضر میشویم. از همه مهمتر میزبان است. کافی است میزبان را دوست داشته باشیم و بدانیم که بسیار مشتاق است تا ما در ضیافت او شرکت کنیم شوق ما برای حضور در آنجا بیشتر میشود. اما گاهی پیش میآید که مدتها است از میزبان خبری نداشتهایم و با او در ارتباط نبودهایم اما وقتی با خبر میشویم که ضیافتی ترتیب داده خدا خدا میکنیم که راهی پیدا کنیم و خودمان را میان میهمانان او جا کنیم و در میهمانی او شرکت کنیم. در این مواقع یکی از راههایی که جواب میدهد همراه شدن با یکی دیگر از دوستان و فرد میزبان است. این یکی از راهها است که بسیار کمک کننده است. روشی دیگر این است که پیش از آغاز ضیافت به یک بهانهای با میزبان ارتباط گرفت. که این هم بهانهای میطلبد تا شما بتوانید با دستاویز قرار دادن آن سراغی از میزبان بگیرید. هرچند واقفید که میزبان بسیار به میهمانانش توجه نشان میدهد و آنها را تکریم میکند اما نوعی شرم پسندیده مانع میشود که بیپروا دل به دریا زد و خود را بر سفره میزبان نشاند. اما پیوسته نگران هستیم که مبادا دیر شود و ضیافت تمام!