زندگی ما دو بار آغاز می شود: روزی که متولد می شویم و روزی که این حقیقت وجودی بنیادین را می پذیریم که زندگی مان با تمام عوامل محدودکننده، انتخابی است که به‌عهده خودمان است و لحظه ای که این دعوت را می‌پذیریم و مسئولیت پذیر می شویم، قدرت انتخاب را به‌دست می‌گیریم. اگر فکر کنیم کـه اتـم‌هـا در تسلسلـی تصـادفـی در کنـار هـم قـرار گرفتـه‌انـد، شاید جهان به نظرمان بی‌معنا برسد. شاید همه چیز تحت هدایت وجودی متعالی است که قدرت هایش مطلق‌اند و فرآیند اندیشیدن به آن در بهترین حالت اختیاری و مسلماً پر رمزوراز است. جدا از همه این شایدها، ما حیوانی هستیم که به دلیل جدایی از معنا در رنجیم. سیستم ما رشته ای پیچیده از تعاملات را تولید می کند ـ پاسخ های احساسی، رؤیاها که در طیفی از آشفته تا متعالی قرار دارند، نشانه ها، الگوها، تلنگرها، بینش ها، تشخیص ها، که مانند جزر و مد دریا پسروی می‌کنند و دوباره می‌جوشند و پیش می‌آیند. جایی در میان همه این پیچیدگی، خیالِ احتمالِ انتخاب وجود دارد. استدلال برای اینکه آیا ما واقعاً آزاد هستیم یا نه، به اندازه عمر بشر قدمت دارد. اما طبق استدلال ژان‌پل سارتر؛ ما باید به‌گونه ای عمل کنیم گویی که آزاد هستیم، وظیفه «هولناک» انتخاب را بپذیریم و مسئولیت پذیر باشیم. چه آزاد باشیم چه نباشیم، مجبوریم به‌گونه ای رفتار کنیم گویی که آزادیم و البته تمام نظام ها، فلسفه ها، اخلاقیات و اظهارات قضایی مبتنی بر مسئولیت پذیری هستند.