مرگ خوش

کتاب مرگ خوش (به فرانسوی: La Mort Heureuse) یک رمان ناتمام از آلبر کامو است که پس از مرگ او منتشر شد. این کتاب را کامو در جوانی و پیش از نوشتن بیگانه نوشته بود، اما هرگز در زمان حیاتش به چاپ نرسید. مرگ خوش 17 سال پس از مرگ کامو، در سال 1971، منتشر شد. داستان حول محور پاتریس مورسو می‌چرخد، که شباهت‌هایی به شخصیت مورسو در بیگانه دارد. مورسو یک مرد افسرده است که از زندگی خسته شده و به دنبال خوشبختی می‌رود. او مردی افلیج به نام زاگرو را می‌کشد تا از ثروت او استفاده کند. پس از این قتل، مورسو به ایتالیا سفر می‌کند و سعی می‌کند زندگی خود را با خوشبختی به پایان برساند. در نهایت، او به بیماری می‌افتد و با مرگ خوشی از دنیا می‌رود. مرگ خوش به مسائل اگزیستانسیال و آبسورد می‌پردازد، که از ویژگی‌های مشترک آثار کامو است. این رمان در دو بخش اصلی نوشته شده و به بررسی مفهوم مرگ و خوشبختی در زندگی می‌پردازد. در این اثر، کامو از طریق شخصیت مورسو، به دنبال کشف معنای زندگی و خوشبختی است. در حالی که در بیگانه شخصیت اصلی به پوچی می‌رسد، در مرگ خوش مورسو به خوشبختی می‌رسد. این تفاوت نشان‌دهندهٔ تفاوت‌های فلسفی و اگزیستانسیالیستی در آثار کامو است. بیگانه به صورت اول شخص و مرگ خوش به صورت سوم شخص روایت می‌شود.

خواندن کتاب مرگ خوش را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به ادبیات اگزیستانسیالیستی: این کتاب به مسائل اگزیستانسیالیستی و آبسورد می‌پردازد و برای کسانی که به این موضوعات علاقه دارند، بسیار جذاب خواهد بود. علاقه‌مندان به آثار آلبر کامو: مرگ خوش یکی از آثار مهم کامو است که پس از مرگ او منتشر شد. بنابراین، برای طرفداران کامو خواندن این کتاب ضروری است. کسانی که به فلسفه و روان‌شناسی علاقه دارند: این رمان به بررسی مفهوم خوشبختی و معنای زندگی می‌پردازد و از این نظر برای علاقه‌مندان به فلسفه و روان‌شناسی جذاب است. علاقه‌مندان به داستان‌های فلسفی و انتقادی اجتماعی: مرگ خوش به نقد برخی از ساختارهای اجتماعی و فلسفی می‌پردازد و برای کسانی که به این موضوعات علاقه دارند، مناسب است. کسانی که به دنبال یک داستان متفاوت هستند: این کتاب به دلیل تفاوت‌هایش با دیگر آثار کامو، برای خوانندگانی که به دنبال یک داستان متفاوت هستند، جذاب خواهد بود.

در بخشی از کتاب مرگ خوش می‌خوانیم

وقتی که به زندگی‌ام و رنگ‌های نهانش می‌نگرم، حس گریه‌ای شدید به من دست می‌دهد... اما گاهی اوقات، زندگی کردن از شلیک به خود، شهامت بیشتری می‌طلبد... آدم‌های هم سن و سال ما به هم عشق نمی‌ورزند، فقط یکدیگر را ارضا می‌کنند. بعد‌ها، وقتی که پیر و ناتوان شدی، می‌توانی کسی را دوست داشته باشی.