این اثر به دوره ای از شعر فارسی می پردازد که شامل افول مکتب ادبی کهن تا شکل گیری جریان نیمایی است. کتاب داعیه این را ندارد که نکته تازه و نامکشوفی را باز کند بلکه نگاهی تازه به زمینه شعر معاصر فارسی انداخته است. شیوه های انتقادی نویسنده در جستجوی کشف جهان معنای اثر نیست بلکه به دنبال خوانش و قرائتی تازه از زاویه ای جدید است. این حرکت نیز به معنای منسوخ شدن شیوه های گذشته نیست بلکه صرفا نگاهی تازه به شعر به شمار می آید.