بسیاری از ما مشتاق نگرش و مهارت هایی هستیم که به واسطه ی آن ها بتوانیم کیفیت روابط مان را با افراد، نظام ها و نهادهای اجتماعی، و خودمان بهبود بخشیم. متأسفانه بسیاری از ما از بدو زندگی طوری تربیت شده و آموزش دیده ایم که رقابت، قضاوت، امرونهی و عیب یابی، و در نظر آوردن هستی در قالب «خیر» و «شر»، «حق» و «ناحق» یا «درست» و «غلط» و مانند این ها در وجودمان نهادینه شده است. در بهترین حالت، این طرز فکر و زبانی که به آن آموخته شده ایم ارتباطات ما را محدود می کند و باعث کج فهمی و سرخوردگی می شود؛ و از آن بدتر ممکن است منجر به درد و خشم شود و به دشمن انگاری و انواع خشونت بینجامد. به این ترتیب آدم ها حتی با نیت خیر و بی آن که بخواهند، خصومت هایی به وجود می آورند که می شد از آن پرهیز کرد. ارتباط بدون خشونت شیوه ای آسان فهم و کارآمد در اختیار ما می گذارد تا با آرامش، خشونت و رنج های انسانی را ریشه یابی کنیم. به ما کمک می کند از سطح ظاهر فراتر برویم و کشف کنیم درون ما چه چیزهایی زنده و جاری است، و دریابیم که منشأ تمام اعمال ما نیازهایی است مشترک میان انسان ها که همه می کوشیم آن ها را برآورده سازیم. کمک مان می کند کشف کنیم کدام نیاز برآورده نشده پشت حرف ها و اعمال ماست؛ و به این ترتیب از دشمنی ها بکاهیم، دردهای خود و دیگران را التیام بخشیم، و روابط اجتماعی و فردی محکم تری به وجود آوریم. ما یاد می گیریم واژگانی متشکل از احساسات و نیازها فراهم آوریم که به ما کمک می کند با وضوح بیش تری بگوییم در هر لحظه ی مفروض چه در درون مان می گذرد. وقتی همگی این نیازها را درک کنیم و بپذیریم، زمینه ی مشترکی برای بر پا داشتن روابط بس راضی کننده تر پدید خواهیم آورد.