تنهایی الیزابت

ویلیام ترور را نه می‌ توان روان‌ شناس خواند نه کارآگاه، اما می‌ توان گفت که خصلت‌ های هر دو را دارد. او در این رمان بستری‌ شدن چهار زن را در بخش چهار اتاقه‌ ی بیمارستان زنانه‌ی لیدی اوگاستا هپتری بهانه قرار می‌دهد تا در زندگیشان سرک بکشد و از بیم‌ ها و شکست‌ ها، رازها و کابوس‌ هایشان بگوید. ترور عاشق شخصیت‌ هایی است که جامعه به آنها پشت کرده، آنها که نه به موفقیت دندان‌گیری دست یافته‌اند نه دیگر جوانی و زیبایی برگ برنده‌ شان است. ترور در این رمان تصویری واضح و پر از جزئیات از زندگی در لندن دهه‌ی هفتاد میلادی ارائه می‌دهد.