پذیرفته شده ترین تعریف مدیریت تداوم کسب وکار عبارت است از: یک فرآیند مدیریت جامع است که تهدیدهای بالقوه یک سازمان و تأثیرات احتمالی آن را بر عملیات تجاری شناسایی میکند. در صورت تحقق این تهدیدها، عواملی را که ممکن است باعث بروز آن شود بررسی کرده و در نتیجه یک مدل جهت ایجاد تاب آوری سازمانی با قابلیت واکنشی مؤثر ارائه می دهد که در آن از منافع ذینفعان اصلی که شامل شُهرت، نام تجاری و فعالیتهای ارزش آفرین هستند محافظت میکند.
این تعریف از تعاریف رسمی گواهینامه ایزو 22301، موسسه بین المللی بازیابی فجایع (DRI) و موسسه مدیریت تداوم کسب و کار (BCI) وام گرفته شده است. همچنین، توسط متخصصان برجسته صنعت مدیریت تداوم کسب وکار توسعه یافته است و نشان دهنده ماهیت اقدامات این رشته در سازمان ها است. یکی از ویژگیهای بارز مدیریت تداوم کسب وکار این است که طیف گستردهای از روش ها را در شاخه های مختلف مدیریت (به ویژه ریسک، استراتژی مالی و مدیریت پروژه ) در برمی گیرد، که این موضوع حاکی از وجود یک رویکرد مدیریتی فراگیر در ایجاد توانایی های شرکت برای حفاظت از دارایی‌های با ارزش سازمان است.
این رشته مدیریتی به طورکلی از دو فعالیت مرتبط به هم تشکیل شده است که شامل «تحلیل» و «برنامه ریزی» می باشد. همینطور، فعالیتهای تحلیلی به عملکرد تجاری سازمان ها کمک می کند و به طور عمیق به بررسی عملکرد شرکت ها، اقدامات و محرکهای کسب و کار میپردازد. این فعالیت شامل یک سری از  روش ها جهت ارزیابی تهدیدها و تأثیرات آنها در عملیات حیاتی شرکت میباشد. از طرف دیگر، فعالیتهای برنامه ریزی جهت افزایش قابلیت تداوم کسب و کار یک سازمان در واکنش به یک حادثه تلقی می شود. برنامه ریزی شامل فرآیندهای کلیدی با خروجی های مشخص است که الزامات تداوم کسب وکار شناسایی شده را در فعالیت های تحلیلی پاسخ می دهد.