یکی از ابتکارات نویسنده در این اثر استفاده از ایجازهایی است که بسیاری از صحنههای رمان پروست را با "خیال" (ایماژ) نشان میدهند ، که البته همه آنها هم طوری است که در تئاتر هم قابل بازآفرینی است. اما فقط نوآوریهای تکنیکی و بدعتهای روایی نیست که در جستجوی زمان ازدست رفته را به یکی از شاهکارهای بزرگ دنیای رمان تبدیل می کند .
کلیت در جستجوی زمان ازدسترفته ساختاری مثل ساختار خواب دارد. راوی این رمان گذشتهای فراموش شده را بهیاد میآورد. اما این گذشته تکه تکه زنده میشود و در ذهن او شکل میگیرد ، بدون آن ترتیب زمانیای که قبلا با یکدیگر داشتهاند. یعنی درواقع نحوه به یاد آمدن آنها از همان قانونی پیروی میکند که برحوادث و صحنههای خواب حاکم است. صحنهها و حوادث خواب هم ، که عمدتآ خاطراتی از عالم بیداری هستند ، آن تقدم و تأخر قبلی خود را از دست میدهند. در عالم خواب فقط شباهتهای کوچک حاکمیت دارند . گاهی که در خواب صحنهای را میبینیم که شباهت کوچکی با یک صحنه دیگر دارد ، به علت همین شباهت کوچک ، این صحنه دوم را هم در دنبال آن میبینیم. خاطرات راوی رمان پروست هم براساس همین شباهتهای کوچک در ذهن او زنده میشوند. برای همین است که بعد از خواندن کامل آن احساس خواهی کرد که یک «خواب» بزرگ را خواندهای.
کلیه حقوق این سایت متعلق به کتابفروشی آنلاین «کتابخون» میباشد.
2020 © Copyright - almaatech.ir