رنجهور

کتاب «رنجهور» نوشته محمد محمودی نورآبادی، رمانی است که داستان عشایر غیور زاگرس در دامنه‌های قله‌ای به نام رنج در فارس را روایت می‌کند. در دل این روایت، نویسنده به موضوعات مربوط به جنگ تحمیلی ایران و عراق نیز می‌پردازد و نقش عشایر در این دوران را به تصویر می‌کشد. داستان حول محور پسری است که سال‌ها پس از کشته شدن پدرش، در فضای عشایری و جنگ تحمیلی شکل می‌گیرد و به مسائل خانوادگی، اجتماعی و تاریخی می‌پردازد. این کتاب با فضاسازی بکر عشایری و پرداخت به فرهنگ و زندگی مردم زاگرس، تجربه‌ای متفاوت از ادبیات جنگ و زندگی عشایری ارائه می‌دهد و برای علاقه‌مندان به داستان‌های تاریخی، اجتماعی و جنگی مناسب است. «رنجهور» می‌تواند اثری خواندنی و جذاب باشد که هم به فرهنگ بومی و هم به تاریخ معاصر ایران می‌پردازد.

خواندن کتاب «رنجهور» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

خواندن کتاب «رنجهور» را به علاقه‌مندان به ادبیات محلی و دفاع مقدس توصیه می‌کنیم. این رمان که در فضای عشایری استان فارس و دامنه‌های قله رنج روایت می‌شود، داستانی جذاب درباره نزاع‌های قومی، قانون «خون بس» و تأثیرات جنگ تحمیلی بر زندگی عشایر را به تصویر می‌کشد. اگر به مطالعه فرهنگ و آداب و رسوم عشایری ایران و همچنین روایت‌های داستانی مرتبط با جنگ ایران و عراق علاقه دارید، این کتاب برای شما مناسب است. همچنین کسانی که به داستان‌هایی با فضاسازی بومی و پرداخت به مسائل اجتماعی و تاریخی در قالب رمان علاقه‌مندند، می‌توانند از «رنجهور» بهره ببرند.

در بخشی از کتاب «رنجهور» می‌خوانیم

«گلّه را گذاشته‌ام به اختیار خودشان تا آرام‌آرام تپه را دور بزنند و بعد پایین‌تر از چشمه، بریزند رو سر برکه و دل سیر، آب بخورند. سپس مست و مغرور، کله بجنبانند و پِریک‌ و پِریک، عطسه کنند. آب از پره‌های دماغشان بیرون بپاشد و گوش به بع‌بع بزغاله‌های منتظر، از مسیر دره وارد قاش1 شوند و چقدر حس قشنگی است وقتی بزها و بزغاله‌ها با آن‌چنان شوری به استقبال هم می‌روند. مادر و بچه هر کدام خیلی زود یکدیگر را پیدا می‌کنند و نتیجه یک روز انتظارشان را بو می‌کشند و بعد بلندبلند بع‌بع می‌کنند. انگار راستی‌راستی دارند با هم حرف می‌زنند و قربان‌صدقه هم می‌روند. این سال‌ها همیشه آرزو کرده‌ام که‌ ای کاش به قدر این بزها و بزغاله‌ها لذت خوشبختی را درک می‌کردم. دل‌شکسته و پاورچین به‌طرف آبادی می‌روم. تفنگ را از این دست به آن دست می‌دهم. همین که می‌رسم به ردیف‌های درختان بید، «گُلبس»، هول از پشت تنه درخت اَنجِک2 پیدا می‌شود. یکه می‌خورم و سر تا پا براندازش می‌کنم. - یالا زود هزار تومنو رد کن بیاد! چشم‌دریده نگاهش می‌کنم. چند طره موی سیاه ریخته است روی پیشانی‌اش. - چی شده گُلبس؟ یک قدم می‌آید نزدیک؛ انگار ساعت‌ها منتظرم بوده. - منصورخان مُشتلُق بده که گمونم پیداش کرده باشم! بی‌حس می‌شوم و براق تو صورتش نگاه می‌کنم. می‌پرسم: «پیداش کردی؟ کو؟ کجان؟» - پیداش کردم، اونم چه پیداکردنی! یه ساعت بیشتره منتظرتم! و خنده پهنای صورت لاغر و پرچروکش را فتح می‌کند. پشت سرش شاخه‌های سبز بید می‌لرزد. می‌ترسم سرِکارم گذاشته باشد. می‌گویم: «حوصله داری؟ مگه نمی‌بینی چقد خسته‌ام؟!» دماغ را بالا می‌کشد. تندتند پلک می‌زند. می‌گوید: «مرد و قولش ... به نظرم خودش باشه. جای پرویز رو پیدا کردم!» حیرتم بیشتر می‌شود. دستی به سر و رویش می‌کشد. گویی کوه رُنج را جابه‌جا کرده است. نمی‌دانم چه بگویم، فقط نگاهش می‌کنم. برایم باورکردنی نیست که این‌قدر ذوق داشته باشد. - حالا هزار تومنو رد کن بیاد! جوری می‌گوید که انگار هزار تومان پول یک نخ سیگار است. پاکتی را از آستین پیراهن بنفش نیم‌دارش بیرون می‌کشد و برایم تکان می‌دهد. می‌خواهم از دستش بگیرم که خودش را عقب می‌کشد. پاکت را هُل می‌دهد توی آستینش. به نظر جدی می‌آید. با همه شیطنت‌هایی که دارد، کمتر پیش آمده که سربه‌سرم بگذارد. اخلاقم را می‌داند و می‌فهمد که زود به هم می‌ریزم. - دروغ می‌گی! - به خاک جانقلی دروغ نمی‌گم ... همین ظهری از نامزدش کِش رفتم!»