عشق بدون مرز «عشق بدون مرز» را باید تلاشی برای ترسیم دو چهره دانست. نخست مادران شهدا و آزادگان و رزمندگان و دیگری ترسیم چهره‌‌ای نزدیک به واقعیت از رزمندگان ایرانی. و این هر دو، در بستری از اعتقاد و باورهای مذهبی رایج در خانواده‌های سنتی ایرانی که تم اصلی شکل دهنده اغلب خانواده‌های فعال در دفاع مقدس را شکل می‌دهد. موسوی برای نگارش رمان خود از یک خواب شروع می‌کند، خوابی که آن را نماد سروشی از غیب معرفی کرده و سعی دارد تا با استفاده از آن تعلیقی داستانی را پیش روی مخاطب از همان نخستین صفحات کتاب بگشاید. این تعلیق در ادامه با ماجرای اندوه مادر شخصیت اصلی داستان از به دنیا آمدنش و همزبان شدنش با یک رودخانه برای شرح خوابش، روایتی شبه سوررئال را پیش روی مخاطب باز می‌کند. داستان اما از میانه راه به دو شاخه تقسیم می‌شود؛ بخشی از آن سعی دارد تا چهره‌ای از مادران رزمندگان هشت سال دفاع مقدس را به تصویر بکشد. نویسنده در این بخش تمام توان خود را به کار برده تا از هر گونه کلیشه‌گویی جدا شده و به واقعیت مادران رزمندگان نزدیک شود. واقعیتی که نشات گرفته از دو حقیقت مادری با تمام بیم و امیدهای طبیعی آن و انتساب به یک رزمنده مفقود الاثر با تمامی سختی‌ها و سوز و گداز‌هایش است. در بخش دوم اما داستان تصویرگر زندگی جوانی به نام حسین از خلبانان ارتش جمهوری اسلامی است که زندگی وی بیش از اینکه از منظر روایت داستانی برای مخاطب جذاب باشد، از زاویه تصاویر و رویدادها و موقعیت‌هایی که به واسطه او، مخاطب قادر به درکش می‌شود جذابیت دارد. حضور حسین در خانواده و نقشی که او برای معرفی بهتر مادر یک رزمنده به مخاطب ایفا می‌کند، حضورش در منطقه نظامی و ترسیم موقیعت، روحیه و شرایط استثنایی جنگ و در نهایت حضورش به عنوان یک رزمنده مجروح در عراق و ایفای نقش برای ترسیم چهره‌ای قابل قبول از شیعیان عراق در طول دفاع مقدس و نفرت و انزجار آنها از برادرکشی، از مهم­ترین فرازهایی است که این شخصیت با آنها شکل گرفته است. از منظر نثر، رمان «عشق بدون مرز» اثری با رعایت تمامی موارد ساده­نویسی است. متنی به شدت ساده و پخته و خوش­خوان دارد و مخاطب را به سادگی با خود به دل داستان برده و با مرور عبارات و کلمات کم‌کاربرد و یا ایهام‌های درونی شخصیت‌ها خسته و دلزده نمی‌کند. «عشق بدون مرز» در کنار تمامی المان‌های محتوایی خود که ناشی از فرهنگ ایثار و مقاومت است، رمانی است جذاب و سرگرم‌کننده که خوانش آن فارغ از تأثیرگذاری محتوایی، می‌تواند جذابیت‌های حاشیه‌ای همانند خوانش سایر رمان‌های اجتماعی را نیز داشته باشد.