وقتی نوجوانیم، احمقیم، حرف های اشتباهی بر زبان می‌‌اوریم، نمی دانیم چطور فروتن و یا کمتر خجالتی باشیم. به راحتی قضاوت می کنیم، اما تنها نور امیدتابیده شده بر ما، گرچه فقط با نگاه به گذشته این را متوجه می‌شویم، این است که تغیر خواهیم کرد. یاد می گیریم و تکامل می یابیم. موجودیت امروز من را نه دستاورد هایم در طول زمان، که آنچه بر من گذشته شکل داده است. اما من برای رسیدن به اینجا چه کسانی را آزردم؟ چه کسی مرا به سمت آدم بهتری شدن سوق داد؟ چه کسی یادم داد حین دروغ گفتن بخندم؟ چه کسی باعث شد از علاقه‌ی صرف به شخصیت های جالب به این مسیر تغییر جهت دهم که برایم مهم باشد افراد به دبگران چه می کنند.
