کتاب «مادرلند» به قلم فاطمه تقی‌زاده، سفرنامه‌ای معنوی و جذاب از پیاده‌روی اربعین حسینی است، روایت‌هایی شور و شیرین که شما را به حال و هوای این سفر شگفت‌انگیز می‌برد. نویسنده این سفر را از نگاهی مردم‌شناسانه بررسی کرده است و ماجراهای آدم‌هایی را تعریف کرده که از اقصی‌نقاط دنیا به این سفر آمده‌اند. ⁩این سفرنامه با جزئیات زیبا و تجربیاتی دلنشین همراه است. نویسنده در این کتاب روایت آدم‌هایی را نوشته است که در پیاده‌روی اربعین، با آن‌ها برخورد داشته و همراهشان شده است. آدم‌هایی با ملیت‌ها و زبان‌هایی مختلف که شاید به وسعت یک جهان از هم دور باشند، اما کربلا و سرزمینِ مادری به هم نزدیکشان می‌کند. از جمله ویژگی‌های این کتاب، توجه به حاشیه‌های کمتر تجربه شده و آدم‌های کمتر دیده‌شده در مراسم شکوهمند پیاده‌روی اربعین است.

درباره کتاب مادر لند

تقی‌زاده در کتاب پیشرو از سفر اربعینش می‌گوید، سفری که پیش از آن هزار جور اما و اگر و سنگ و سنگلاخ جلوی پایش افتاده بود و او را میان زمین و آسمان نگه داشته بود که آیا می‌تواند امسال همراهی کربلا شود و پای در شاهراهی بگذارد که یک‌سوی آن را حرم علی ابن ابی‌طالب برکت بخشیده و از سوی دیگر متصل است به بارگاه ملکوتی امام حسین علیه‌السلام و برادر با وفای او قمر بنی‌هاشم حضرت عباس علیه‌السلام. او از معجزه‌ای می‌گوید که جواز حضورش در سفر اربعین می‌شود و از سفر به سرزمینی که حال و هوای بهشت را برای عاشقان تداعی می‌کند، سرزمینی که سال‌ها پیش در آن هفتاد و دو دلدادهٔ حقیقی در راه حق شهادت را به جان شیرین ترجیح دادند و با وجود این که برایشان مثل روز روشن بود هیچ‌کدام جان سالم به در نمی‌برند دعوت خداوند را لبیک گفتند و به قربانگاه عشق رفتند.

برشی از کتاب مادرلند

درِ خانۀ روبه‌رویی صدا می‌دهد و باز می‌شود، یک بانوی عرب می‌آید بیرون، سر تا ته کوچه را برانداز می‌کند. چهل پنجاه سالی سن دارد، دستِ یک دختر بچۀ مو بور را گرفته و می‌آید سمتمان، سلام و علیکی می‌کند و اسم و رسممان را می‌پرسد که زائر هستیم؟ دنبال خانه می‌گردیم؟ چند نفریم؟ بقیه‌مان کجا هستند؟ چند نفرمان خانم است؟
رئیس پلیسِ امنیتِ ملی درونمان می‌گوید جانب احتیاط را رعایت کنیم، خودمان را بزنیم به آن راه و لام تا کام حرف نزنیم با این غریبه. اما سخنگویِ کمیساریای عالی حقوقِ بشرِ درونمان می‌گوید جواب دادن به هر سوالی حقِ مسلّم شماست.
حق را به ایشان می‌دهیم و با عربی دست و پا شکسته جوابش را می‌دهیم. بانویِ عرب حالیمان می‌کند که خانه‌شان توی کوچۀ بعدی است و یکی‌مان همراهش برویم، اگر خانه را پسندیدیم مدت اقامت را میهمانشان باشیم…