زندگی‌نامه و خاطرات مربی مجاهد شهید علی خلیلی «نای سوخته» زندگی‌نامه و خاطرات شهید خلیلی است که از زبان مادر شهید روایت شده و هانیه ناصری آن را به رشته تحریر درآورده است. گفتنی است، شهید امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر علی خلیلی در 25 تیرماه سال 1390 در یکی از محلات شرق تهران توسط اشرار از ناحیه گردن دچار آسیب شد و پس از تحمل 32 ماه رنج و بیماری به شهادت رسید.

درباره کتاب نای سوخته

"نای سوخته" شامل "زندگی‌نامه و خاطرات مربی مجاهد شهید علی خلیلی" است که به همت "هانیه ناصری" به رشتهٔ تحریر درآمده است. نویسنده این خاطرات را که در نزدیک به صد و هفتاد صفحه، به همت نشر تقدیر به چاپ رسیده، از زبان مادر این شهید بزرگوار نوشته است.
"نای سوخته" کتابی داستان‌وار است درباره زندگی یک شهید و نویسنده گهگاه در میان روایتش از شهید "علی خلیلی"، خاطراتی از دوستان، خانواده و علی‌الخصوص مادر شهید را به روایت می‌افزاید. برخلاف اکثر آثار زندگینامه‌ای که از کودکی شخص آغاز می‌شود، "هانیه ناصری"، "نای سوخته" را با شهادت "علی خلیلی" شروع می‌کند و کتاب با کودکی او به پایان می‌رسد. یعنی الگوی اصلی داستان بازگشت به عقب است و همین موضوع "نای سوخته" را از دیگر آثار ژانر خود متمایز می‌کند.
"زندگی‌نامه و خاطرات مربی مجاهد شهید علی خلیلی" در هشت فصل تنظیم شده است که نخستین فصل آن، به آخرین لحظات شهید "علی خلیلی" و نحوهٔ شهادت او در کنار مراسم تشییع و به خاک سپردنش و شرایط دوستان و خانواده‌اش در آن لحظه‌ها اختصاص دارد.
نگارنده در فصل دوم به وضعیت نامساعد شهید "علی خلیلی" در دو ماه پایانی زندگی و آمادگی وی برای شهادت می‌پردازد و فصل سوم کتاب، داستان این شهید بزرگوار را در حال سفر به کربلا و شرکت در پیاده‌روی اربعین 1392 به همراه جمعی از یارانش به تصویر می‌کشد. راوی در فصل چهارم روایت شهید را از هنگام بستری در بیمارستان تا ترخیص و تجلیل از وی بازگو میکند و فصل پنجم، لحظات هولناک مجروح شدن وی تا رساندنش به بیمارستان را در بردارد.
در فصل ششم کتاب "نای سوخته" به روحیه، خلق‌وخو و تفریحات شهید "علی خلیلی" در زندگی، خصوصاً در دوران جوانی می‌پردازد. فصل هفتم پیوند عمیق او با مادرش از بدو تولد تا کودکی را بررسی کرده و فصل آخر شامل عکس‌ها و چند دل‌نوشته است.

در بخشی از کتاب نای سوخته می‌خوانیم

از روزی که دوست علی انگشتر شرف الشمسی را که با ضریح امام رضا علیه‌السلام متبرکش کرده و به مادر داده بود تا در دست علی کند خیلی گذشته بود، بخصوص برای مادر؛ شادی آن روز او که از حرکت دستان پسرش شروع شد، امروز در حال تمام‌شدن بود و پسر برای همیشه عزم رفتن کرده بود و مادر آن‌قدر عاشق بود که چاره‌ای جز سکوت نداشت، سکوتی که این بار برخلاف همیشه دوران، آن‌قدرها هم علامت رضایت نبود