سیاوش کسرایی(شعر زمان ما 7)

در آغاز کتاب شعر زمان ما (7) سیاوش کسرایی می‌خوانیم:

سیاوش کسرایی در پنجم اسفندماه 1305 خورشیدی در اصفهان دیده به جهان گشود، او در همان اوان جوانی همراه با خانواده به تهران آمد و پس از به پایان رساندن دوره‌ی آموزش‌های دبستانی و دبیرستانی در رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی پذیرفته شد و موفق به دریافت درجه‌ی کارشناسی از دانشگاه تهران گردید.

او پس از فراغت از تحصیل در سال 1331 به عنوان کارمند در وزارت بهداری مشغول به کار شد ولی بعد از مدتی این کار را رها کرد و خود را به وزارت آبادانی و مسکن منتقل نمود. شاعر همزمان با درس خواندن و کارکردن به فعالیت‌های ادبی می‌پرداخت و شعر می‌سرود. او به تقریب تا پایان عمر از فعالیت‌های سیاسی در حزب توده‌ی ایران دست نکشید. وی در سال‌های پس از کودتای 28 مرداد 1332 ممنوع‌القلم شده بود. لذا اشعار خود را با نام مستعار «کولی»، «شبان بزرگ امید»، «رشید خالقی» و «فرهاد ره‌آور» به چاپ می‌رساند کسرایی یک چند نیز استاد دانشگاه بلوچستان بود و علاوه بر سرودن شعر تاکنون در زمینه‌ی ادبی، کارهای پژوهشی چندی چاپ و منتشر کرده است.

شاعر در 1362، به ناچار به کابل رفت. بعد از مدتی راهی مسکو شد. کسرایی، یکی از شاگردان مستعد نیمایوشیج بود. مشهورترین اثر شاعر، منظومه‌ی آرش کمانگیر است که لحن و بیانی حماسی‌ـغنایی دارد. اشعار دیگر شاعر در چهارچوب همین شعر نیمایی قابل بررسی است.

سیاوش کسرایی هفده دفتر شعر دارد و یک کتاب به نام «در هوای مرغ آمین» که (نقد، مقاله و داستان…) است. که در سال 1381 در تهران چاپ شده است.