قصه های تصویری از مثنوی 8 - موش و شتر

کتاب «قصه‌های تصویری از مثنوی 8 - موش و شتر» هشتمین جلد از مجموعه «قصه‌های تصویری از مثنوی و معنوی» مولانا است و موضوع آن افسانه‌ها و قصه‌های کهن ایران است. داستان کتاب درباره موش کوچکی است که در کنار مزرعه‌ای لانه دارد و از دانه گندم و جو تغذیه می‌کند. این کتاب برای گروه سنی ب و ج، یعنی کودکان 7 تا 11 سال، مناسب است. با روایت زنده و هیجان‌انگیز داستان‌ها، کودکان و نوجوانان را به دنیای قصه‌ها ببرید تا بهتر با پیام‌های اخلاقی و فرهنگی آشنا شوند. این روش باعث افزایش تمرکز، تفکر و درک عمیق‌تر مفاهیم می‌شود. پس از خواندن یا شنیدن داستان، با دانش‌آموزان یا کودکان درباره پیام‌های اخلاقی، فرهنگی و فلسفی آن گفتگو کنید تا آن‌ها بتوانند مفاهیم را بهتر تحلیل و درونی کنند. از نقاشی، نمایش، نوشتن یا ساختن کاردستی مرتبط با داستان‌ها استفاده کنید تا مفاهیم در ذهن کودکان ماندگارتر شود و به شکل عملی تجربه کنند. 

خواندن کتاب «قصه‌های تصویری از مثنوی 8 - موش و شتر» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

کودکان و نوجوانان 7 تا 11 سال که می‌خواهند با زبان ساده و تصاویر جذاب، داستان‌های اخلاقی و عرفانی مثنوی مولوی را درک کنند و مفاهیم ارزشمند آن را بیاموزند. والدین، معلمان و مربیان که به دنبال منابعی مناسب برای آموزش مفاهیم اخلاقی، فرهنگی و عرفانی به کودکان هستند و می‌خواهند این مفاهیم را به زبان ساده و جذاب منتقل کنند. علاقه‌مندان به ادبیات کهن و عرفان که می‌خواهند نمونه‌ای از بازنویسی داستان‌های مثنوی را در قالبی کودکانه و تصویری ببینند و از آن برای آموزش یا مطالعه بهره ببرند. کسانی که به دنبال تقویت فرهنگ و ارزش‌های ایرانی-اسلامی در کودکان و نوجوانان هستند، زیرا این کتاب بخشی از ادبیات کلاسیک ایران را به شکل داستانی و مصور عرضه می‌کند. این کتاب با توجه به بازنویسی مناسب زبان، تصویرگری جذاب و پیام‌های اخلاقی عمیق، فرصتی فراهم می‌کند تا مفاهیم عرفانی و فلسفی مثنوی به مخاطبان جوان‌تر منتقل شود و زمینه گفت‌وگوهای اخلاقی و فرهنگی را در محیط‌های آموزشی و خانوادگی فراهم آورد.

در بخشی از کتاب «قصه‌های تصویری از مثنوی 8 - موش و شتر» می‌خوانیم

روزی بود، روزگاری بود. سال‌ها پیش در گوشه‌ای از این دنیای بزرگ، موش کوچولویی زندگی می‌کرد. موش کوچولو کنار مزرعه‌ای لانه داشت. از دانه‌های گندم و جو، غذایی درست می‌کرد و می‌خورد. هروقت هم که تشنه‌اش می‌شد، لب جوی آب می‌رفت و از آنجا آب می‌خورد...