هر انسانی به طور ذاتی نه تنها از «هنر» لذت می‌برد، بلکه ناخودآگاهش به هنر احتیاج دارد و در جستجوی آن است؛ خواه موسیقی باشد، خواه نقاشی، نمایش و یا هر چیزی که بتوان هنر نامیدش. حال برای لذت بردن از هنر نقاشی و رنگ‌آمیزی، ایا بهتر است به سراغ نقاشی‌های مشهور هنرمندان غربی و غیر ایرانی برویم و یا مینیاتورهای زیبای ایرانی؟ آیا چشم ما با دیدن رقص‌های آیینی سنتی ایرانی، عمونوروز، حاجی فیروز، آیین کوسه برنشین، شب سوری و یا جشن فروهرها به ضمیر ما آرامش و شکیبایی می بخشد یا با مشاهده هنر مدرن غربی و نمادهایی مانند بابانوئل و درخت کریسمس؟
اولین گام برای بازشناسی نمادهای فرهنگی خودمان، شناخت است؛ و شناخت زمانی بهتر حاصل می‌شود که آنها را در قالبی جذاب و سرگرم‌کننده به مخاطب ارائه کنیم.
کتاب‌های رنگ‌آمیزی بزرگسالان در سال‌های اخیر گسترش عجیبی در سراسر جهان پیدا کرده و به ویژه القای پیام‌های روان‌شناسانه و آرام‌بخش با بهره‌گیری از تکنیک رنگ‌آمیزی، مخاطبان زیادی را مجذوب خود کرده است. حال چرا ما زوایا و گوشه‌های پنهان فرهنگ و تمدن پربار خودمان را دستمایه آرامش روح و روان هم‌وطنان خود قرار ندهیم.
شاید رنگ‌آمیزی راه جالبی باشد برای آشنا شدن چشمانمان با طرح‌ها و فرهنگ بومی ایران.