دماوند از برج‌های منهتن

کتاب «دماوند از برج‌های منهتن» نوشته‌ی علی حسن‌زاده، سفرنامه‌ای است که روایت اقامت دوساله یک دانشجوی ایرانی در فیلادلفیا، آمریکا را به تصویر می‌کشد. این اثر با نثری جذاب و پرکشش، تجربه‌های زندگی دانشجویی، مواجهه با فرهنگ و نظام آموزشی آمریکا، و چالش‌های زندگی در غربت را بیان می‌کند. در این کتاب، نویسنده با نگاهی انتقادی و آموزنده، جزئیات زندگی روزمره در آمریکا را شرح می‌دهد؛ از جمله وضعیت کلاس‌های درس، هزینه‌های زندگی، اجاره خانه، جستجوی غذای حلال، مراسم خواستگاری، و فعالیت‌های مراکز اسلامی در فیلادلفیا. همچنین، نویسنده مقایسه‌ای میان برگزاری مراسم اسلامی در آمریکا و ایران انجام داده و به مسائل سیاسی پس از انتخابات 88 نیز اشاره کرده است. از ویژگی‌های برجسته کتاب می‌توان به نثر روان و خاص نویسنده، نگاه فلسفی به موضوعاتی مانند هویت و غربت، و لحن صمیمی و تأمل‌برانگیز آن اشاره کرد که خواننده را به تفکر درباره مهاجرت و تعاملات فرهنگی دعوت می‌کند. به طور خلاصه، «دماوند از برج‌های منهتن» نه تنها خاطرات یک دانشجوی ایرانی در آمریکا را روایت می‌کند، بلکه پنجره‌ای است به زندگی در غرب، با تمام پیچیدگی‌ها و زیبایی‌هایش، و تأکیدی بر عشق به ایران و انگیزه بازگشت به وطن.

خواندن کتاب «دماوند از برج‌های منهتن» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به سفرنامه‌های معاصر که می‌خواهند تجربه زندگی یک دانشجوی ایرانی در آمریکا و مواجهه با فرهنگ غرب را از نزدیک و با نثری جذاب و صمیمی بخوانند. کسانی که به مطالعه درباره تفاوت‌های فرهنگی، چالش‌های غربت و نظام آموزشی آمریکا علاقه‌مندند و می‌خواهند با نگاه انتقادی و تأمل‌برانگیز نویسنده همراه شوند. افرادی که به موضوعات هویتی، مهاجرت و تعاملات فرهنگی می‌اندیشند و دوست دارند روایت واقعی و بدون قهرمان‌سازی از زندگی در غرب را بخوانند. دانشجویان یا مهاجرانی که قصد تحصیل یا زندگی در آمریکا را دارند و می‌خواهند با چالش‌ها و تجربیات روزمره آن آشنا شوند. خوانندگانی که به دنبال نثری روان، منسجم و آموزنده با لحن فلسفی و اجتماعی هستند که ذهن را به چالش می‌کشد. به طور کلی، این کتاب برای هر کسی که می‌خواهد تصویری واقعی، انسانی و قابل تأمل از زندگی در غرب و تجربه مهاجرت داشته باشد، بسیار خواندنی و مفید است.

در بخشی از کتاب «دماوند از برج‌های منهتن» می‌خوانیم

اولین بار که محمد را در مسجد دیدم یکی از آن دفعاتی بود که قاتی کرده بودم. بعد از کمی صحبت کردن، دستش را جلو آورد و گفت: محمد هستم. من هم که بسیار با او احساس نزدیکی کرده بودم، ناخواسته، به فارسی گفتم: به به می‌خواستم بگویم چه نام زیبایی دارید که او با تعجب و بلافاصله گفت: از دیدنت خوشحالم به به. حتماً تعجب کرده بود که این ایرانی چقدر نامش شبیه ما آفریقایی‌ها مثلاً آدادا یا بوگومو یا آبابا است و...