سکوت وهم آور

در یک صبح سرد و مه‌آلود در ماه آوریل 1960، اخترشناس جوانی به نام فرانک دریک به‌آرامی کنترل یک دیش 26 متری را در رصدخانه ملی رادیو اخترشناسی آمریکا واقع در گرین بنک ویرجینیای غربی به دست گرفت. عده اندکی فهمیدند که این لحظه به نقطه عطفی در علم تبدیل خواهد شد. دریک به‌آرامی و با قاعده این دستگاه غول‌پیکر را به سمت ستاره خورشیدمانندی موسوم به «تائو ستی» هدایت کرد. او تلسکوپ را روی 1420 مگاهرتز تنظیم کرد و منتظر ماند. تائو ستی یازده سال نوری با زمین فاصله دارد.[1] دریک مشتاقانه امیدوار بود که موجودات فضایی ساکن سیاره‌ای که به دور ستاره تائو ستی می‌چرخد، سیگنال‌های رادیویی را به سمت ما مخابره کنند؛ و دیش رادیویی قدرتمند او موفق به شناسایی آن سیگنال‌ها شود.