توهمات بیمارگونه هر شب به‌سراغش می‌آمد. توهماتی دوزخی و در عین‌حال آسمانی، توهماتی با ندایی شیطانی و در عین‌حال آمیخته به آوای فرشتگان. نخستین‌بار بود که ابرهای روشن و تیره پیش چشمش نمودار گشت، تودۀ سنگینی که تمامی فضای اتاقخوابش را، تمامی افکارش را، تمامی وجودش را در بر گرفته بود. فکر مبارزه با این توهمات لحظه‌ای او را آسوده نمی‌گذاشت. امانش را بریده بود. توانایی‌اش روزبه‌روز کاهش می‌یافت. اصواتی گنگ و جملاتی نامتوازن و پرمعما شبانه‌روز در گوشش زنگ می‌زد. خود را در ویترینی شیشه‌ای محبوس می‌دید و در پسِ این ویترین شیشه‌ای، همگان ــ تمامی دنیا ــ با زبانی ناآشنا با او سخن می‌گفتند؛ سخنی کشدار، بی‌پایان‌ و بی‌محتوا. غباری مه‌آلود بین او و واقعیت سایه افکنده بود، غباری که یگانگی روح و شخصیتش را خدشه‌دار می‌کرد و او را به ‌قهقرا می‌برد… اما به‌ناگاه آن‌همه هیاهو به‌سکوت نشست، سکوتی مرگبار که به تنهاییِ او دامن می‌زد، سکوتی که رنگی از جنون داشت و بی‌رحمانه رودی از اشک بر چشمانش جاری می‌ساخت، سکوتی که به‌نحوی بیمارگون او را آزار می‌داد. همچون مجسمه‌ای سنگی توان نفس‌کشیدن را از دست داده بود، مرده‌ای بود که نا‌امیدانه آرزوی زیستن داشت.