اگر یک جو شعور داشتند و از نوک دماغشان آن‌طرف‌ترها را دیده بودند، می‌فهمیدند که هر کس خلق‌وخویی دارد. مثلاً شما دلتان نمی‌خواهد حرف بزنید. خوب، به کسی چه مربوط است؟ اما در این دوازده روزی که من افتخار هم‌اتاق‌بودن با شما را پیدا کرده‌ام، این‌طور دستگیرم شده است که شما گوش می‌کنید. بیشتر از صداها به رنگ‌ها و شکل‌ها و حرکت‌ها گوش می‌کنید. البته با صداها مخالفتی ندارید. آن‌ها را می‌شنوید، ولی به آن‌ها گوش نمی‌دهید. از این بابت به شما حق می‌دهم. صدای آدم‌ها برای‌تان یکنواخت شده است. گذشته از یکنواختی، حتماً از تفسیر و تعبیر حرف‌ها خسته شده‌اید. می‌دانید که هیچ‌کس همان چیزی را نمی‌گوید که می‌خواهد بگوید، اما از شما توقع دارد که همان چیزی را بفهمید که او می‌خواهد بگوید. مسخره نیست؟ تهوع‌آور نیست؟ تازه اگر شما برگردید به او بگویید که از حرفش همان چیزی را فهمیده‌اید که او می‌خواسته است بفهمید، فریادش بلند می‌شود که آدم بدبین و بدفکری هستید.