«مالون می‌میرد»، که در اصل به‌قلم نویسندۀ «در انتظار گودو» به فرانسه نوشته شده و باز به‌دست همو به انگلیسی برگردان شده است، نه رمان که شعر منثور می باشد. تک‌گویی پیرمردِ مستأصل و درمانده در بستر مرگ است که از زندگی جانش به‌لب رسیده و خود را تا واپسین دَمْ با گوشه‌هایی از چند قصه سرگرم می‌کند. خاطره در خاکسترِ واپسین دَم حیاتِ خردمندْ رو به ضعف می‌گذارد، خردمندی که دغدغه‌اش واگویی حقیقت می باشد. خواننده، درست مانند رمان «پینچر مارتین» اثر ویلیِم گُلدینگ، در این‌جا با سطوح مختلف و لایه‌لایۀ «آگاهی» روبه‌رو می‌گردد: در «مالون می‌میرد» توانمندی بکت در نوشتنْ در گرو جولانِ توسَن بی‌عنان خیال و هم‌آمیزیِ کلام و تفکر است که هرازگاهی زبان و بیان شکسپیر را به‌یاد می‌آورَد.