ماتمکده عشاق

گروهی از شاعران شعرشان را از کوچه باغ های باصفا،پاک و بی آلایش عبور می دهند،به قدسیان عالم پاک می اندیشند و می خواهند در پناه آنها به خدای عالمیان تقرب پیدا کنند.آنها آرامش خود را در چنین آستانی می یابند و سر بر همین آستان می نهند.

شعر حاج ستاری متخلص به شهباز از این دست می باشد.شهباز از بُن دل ،ائمه معصومین (ع) را ستوده و گاه شعر و تاریخ را به هم آمیخته است.

از ویژگی های پاره ای از شعرهایش سجع های درونی است که شعر او را خوش آهنگ و شیرین ساخته است.

شهباز از نظر روانشناختی از عاطفه ی سرشاری برخوردار است.مهر و دوستی او در سراسر دیوانش همچون مُهری است با نشانه ی ثابت قدمی در راه خاندان عصمت و طهارت.بسامد واژگان در شعرها بیشتر گویای ظلم هایی است که بر سر مردان و زنان خدا ریخته شده است.