ابوالفرج رونی، از ادیبان  معروف نیمه دوم قرن پنجم هجری است.شهرت او در شاعری از هنگام ورود به دربار سلطان ابراهیم غزنوی شروع شد و او پسر ابراهیم یعنی سلطان مسعود(سوم) غزنوی و عده‌ای از شخصیت‌های دوره آن دو سلطان را ستایش کرده است. اهمیت دیوان ابوالفرج،باعث شده  تا این دیوان چندین بار تصحیح و چاپ شود. جدیدترین چاپ آن به تصحیح دکتر مهدی مهدوی دامغانی می باشد.این تصحیح در سال 1347 به چاپ رسیده است. هرچند منابع و نسخه بدل‌های این تصحیح ارزشمند است،اما برخی خوانش‌های دکتر مهدوی دامغانی و مواردی از تصحیح‌های قیاسی او قابل تامل است. همچنین غلط ها و کاستی‌هایی نیز در این تصحیح وجود دارد که برخی از آنها با تصحیح پرفسور چایکین مشترک است و در بسیاری موارد هر دو تصحیح در تعیین شکل درست ضبط‌هایی از واژگان یا ترکیب‌ها و تعبیرات نادرست عمل کرده‌اند.

در کتاب حاضر مولف در نهایت از بین شصت و سه نسخه خطی فهرست شده از دیوان ابوالفرج چهار نسخه را برای مقابله انتخاب نمود. در بین این نسخ دو نسخه مربوط به سال‌های 692 و 699 همان نسخه‌های مورد استفاده دکتر مهدوی دامغانی می باشد.