ناگهان پادشاه آلفونس یک ربع به دوازدهم پرسید: «چه اسمی رویش بگذاریم؟ بالاخره بچه باید اسم هم داشته باشد!» حرف درستی بود. همه سخت به فکر فرو رفتند. آخر سر لوکاس گفت: «چون بچه پسر است من باشم اسمش را جیم می‌گذارم.» بعد از اینکه حرفش تمام شد، صورتش را به سمت بچه برگرداند. با صدایی آرام که بچه را نترساند گفت: «خب جیم می‌خواهی با هم دوست بشویم؟» بچه دست‌های کوچولو و سیاهش را که کف آن صورتی‌رنگ بود به سمتش دراز کرد. و لوکاس با احتیاط با دست‌های بزرگ سیاهش او را گرفت و گفت: «سلام جیمی!» جیمی هم خندید. از این روز به بعد «جیم دگمه و لوکاس لوکوموتیوران» با هم دوست شدند. حالا لومراند یک پادشاه داشت، یک لوکوموتیوران، دو رعیت، یک لوکوموتیو و یک رعیت نصفه‌نیمه.

رمان «جیم دگمه و لوکاس لوکوموتیوران» داستانی درباره‌ی دوستی یک کودک با آدم‌بزرگی است که قلبی صاف و ساده و دست‌هایی روغنی دارد.

میشائل انده داستان‌های متعددی را برای کودکان نوشته ‌است. «جیم دگمه و لوکاس لوکوموتیوران» نخستین اثری بود که او برای کودکان نوشت. یکی از داستان‌های او به نام «مومو» باعث شد که او صاحب جایزه‌ی ادبیات نسل جوان آلمان شود. در حوزه‌ی ادبیات فانتزی، کتاب «داستان بی‌پایان» این نویسنده از شاهکارهای وی محسوب می‌شود. کتاب‌های میشل آنده به بیش از 40 زبان ترجمه شده‌اند. از آثار او برای ساخت پویانمایی، اپرا، نمایش و کتاب‌های گویا نیز اقتباس شده‌ است.