افلاطون فیلسوف آتنی در دوران باستان بود. او بنیانگذار مکتب افلاطونی و آکادمی ، اولین موسسه آموزش عالی در جهان غرب بود.
او به طور گسترده ای به همراه معلم خود ، سقراط ، و مشهورترین شاگردش ، ارسطو ، یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین افراد در تاریخ بشریت و شخصیت محوری در تاریخ فلسفه یونان باستان و غرب محسوب می شود. از افلاطون همچنین اغلب به عنوان یکی از بنیانگذاران دین و معنویت غربی نیز یاد می‌کنند. آلفرد نورث وایتهد یکبار خاطرنشان کرد: "ایمن ترین ویژگی کلی سنت فلسفی اروپا این است که این مجموعه شامل مجموعه ای از پاورقی های افلاطون است."

افلاطون مبتکر گفتگوی مکتوب و اشکال دیالکتیکی در فلسفه بود. افلاطون را بنیانگذار فلسفه سیاسی غرب نیز می دانند. مشهورترین مشارکت وی نظریه اشکال شناخته شده توسط عقل محض است ، که در آن افلاطون راه حلی برای مشکل کلیات معروف به افلاطونی ارائه می دهد (که به طور مبهم یا رئالیسم افلاطونی یا ایده آلیسم افلاطونی نامیده می شود).

تصور می شود که قاطع ترین تأثیرات فلسفی او معمولا در کنار سقراط ، فیثاغورث ، پیشا سقراطیان ، هراکلیتوس و پارمنیدس بوده است ، اگرچه تعداد کمی از آثار پیشینیان او باقی مانده است و بسیاری از آنچه امروز درباره این چهره ها می دانیم از خود افلاطون ناشی می شود.
در این چهار رسانه (منون، فدروس، ته تتوس، هیپیاس بزرگ) افللاطون راجع به موضوعاتی چون عشق و فضیلت مطالبی را مطرح می‌کند.