سلول‌های بهاری روایت خاطرات و تجربیات دکتر حسین بهاروند، پدر علم سلول‌های بنیادی ایران، در مسیر تولید و توسعه این فناوری در کشور است. این کتاب به قلم بهنام باقری، بر اساس مصاحبه‌هایی با دکتر بهاروند تدوین شده و تصویری دقیق از چالش‌ها، موفقیت‌ها و تلاش‌های او در پژوهشگاه رویان ارائه می‌دهد. سلول‌های بهاری علاوه بر بیان داستان علمی و پژوهشی، نگاهی به زندگی شخصی و دیدگاه‌های او درباره تحقیق، پیشرفت و مسئولیت اجتماعی دارد.

درباره کتاب سلول‌های بهاری

این اثر با معرفی دکتر حسین بهاروند و ورود او به پژوهشگاه رویان در سال 1376 آغاز می‌شود. او پس از سال‌ها تحقیق، در سال 1382 برای اولین بار در ایران موفق به تولید سلول‌های بنیادی رویانی انسانی شد. این دستاورد مهم، علم زیست‌شناسی و پزشکی بازساختی را در کشور متحول کرد. در سال 1387، او و تیمش توانستند سلول‌های بنیادی پرتوان القایی انسانی را نیز تولید کنند، که گامی بزرگ در عرصه پزشکی محسوب می‌شود.
این کتاب تنها یک روایت علمی نیست؛ بلکه داستانی از تلاش، سختی‌ها و امید است. دکتر بهاروند در مسیر تحقیقاتی خود با موانع بسیاری روبه‌رو شد، اما با پشتکار و عشق به علم توانست راه را برای پیشرفت ایران در حوزه پزشکی بازساختی هموار کند.
او در بخشی از کتاب می‌گوید: «کار من عشق من است و بزرگ‌ترین تفریح من هم هست.» این جمله نشان‌دهنده نگرش او به تحقیق و نوآوری است. همچنین تأکید دارد که پیشرفت فردی باید با رشد دیگران همراه باشد و دانشمندان وظیفه دارند که مسیر را برای نسل‌های آینده هموار کنند.
کتاب نگاهی به جوایز و افتخارات علمی دکتر بهاروند نیز دارد. او تاکنون بیش از 30 جایزه ملی و بین‌المللی، از جمله جوایز رازی، خوارزمی، آیسسکو، آکادمی علوم جهان (TWAS)، یونسکو و جایزه مصطفی (نشان عالی علم و فناوری جهان اسلام) را دریافت کرده است.

خواندن کتاب سلول‌های بهاری را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

سلول‌های بهاری برای علاقه‌مندان به علم، زیست‌شناسی، فناوری سلول‌های بنیادی و تاریخچه پژوهش در ایران مناسب است. دانشجویان، پژوهشگران و کسانی که به داستان‌های انگیزشی و روایت‌های واقعی از موفقیت علاقه دارند، می‌توانند از این کتاب الهام بگیرند. همچنین، این اثر به همه کسانی که دغدغه پیشرفت علمی و نوآوری دارند، نشان می‌دهد که چگونه تلاش، صبر و اشتیاق می‌تواند به دستاوردهای بزرگ منجر شود.

در بخشی از کتاب سلول‌های بهاری می‌خوانیم:

کار من عشق من است و به ساعات و سختی هایش فکر نمی کنم؛ در ضمن بزرگ‌ترین تفریح من هم هست.
ُسعی کنبم بعد داشته باشیم؛ برای مثال، تنها مشغله مان درس نباشد و سعی کنیم به ابعاد دیگری مانند ورزش، خانواده و درک مردم هم توجه داشته باشیم.
بدین ترتیب رشد، همه جانبه و متعادل می شود. به عبارتی ا گر مغزتان بزرگ شود، دست و پایتان هم بزرگ می شود. خودتان که بزرگ شدید باید محیط اطرافتان را هم بزرگ کنید؛ وگرنه وقتی روی صندلی کوچک قبلی بنشینید می‌شکند و با این کار حتی به دیگران هم آسیب می‌زنید. در این مسیر به پیشرفت دیگران نیز کمک کنیم. بزرگ بودن به پُست و مقام نیست، بلکه کمک به ساختن آینده ای بهتر است. همە ما متعهد به کمک برای پیشرفت دیگران هستیم. قبول مسئولیت هایمان را به عنوان قبول چالش و وظیفه و تعهدی برای تسهیل پیشرفت جوانان نگاه کنیم؛ راهی برای رسیدن آن ها به روزی که بتوانند مایۀ حرکت بیشتر و پیشرفت بشریت شوند.
به قول آیت الله بهجت معتقدم «به این دنیا آمده ایم تا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم، نه به هر قیمتی زندگی کنیم.» از آنجا که دو بار متولد نمی شویم باید حداکثر بهره را از این فرصت ببریم. گاهی این زمان صرف تحقیق و مطالعه می شود، گاهی خواب، گاهی خورا ک، گاهی ورزش، گاهی معاشرت با خوبان و گاهی سفر و کارهایی ازاین دست. زندگی لطف خدا است و هرطور به آن بنگری همان طور می نماید. برای بعضی ها «هرچی سنگه، مال پای لنگه»، برای برخی هم «هرچی سنگه» چالشی است برای پخته ترشدن، پیروزی، پیشرفت و درنهایت مؤثر بودن. هرچه هدف بزرگ تر، مسیر بسیار سنگلاخی و پر نشیب و فرازتر...