«زندان جَو» یک تراژدی باورنکردی در روزگار تمدن بشری است. خواندن این کتاب ما را به تاریک ترین، وحشتناک ترین و پراضطراب ترین نقطه ی جهان می برد. جایی که شکنجه رسم هر روز آنجاست. این مکان غم انگیز که به مرکز بازپروری «جَو» معروف شده است درسال 1979 در یک روستای ساحلی با همین نام در 25 کیلومتری منامه تأسیس شد. این زندان دارای چهار سوله ی بزرگ است که با ظرفیت 456 نفر حدود 1006 را در خود جای داده است.
«جهاد» دانشجوی جوانی است که در سخت ترین شرایط ممکن، از روزهای سختِ ساختمان وحشت آور«زندان جَو» برایمان تعریف می کند؛ روزهایی که شاید تاکنون برای او تمام نشده باشد. نوشتن این کتاب با روایتی داستانی، 84 روز برای «جهاد» زمان برده است. زمانی که برای او هر ساعتش سالیانی پر از درد و اندوه به شمار می رود. نویسنده که به جرم وطن پرستی و مبارزه با استبداد گرفتار زندان آل خلیفه شده بود در مورد مشکلات نوشتن گفته است:
«… خاطرات دردناکی را یادآوری و حوادث غمانگیزی را با سند و مدرک ثابت کردم که هنگام آمادهکردن و نوشتنشان اشک هایم سرازیر میشد. من همه اینها را در شرایطی دشوار و با امکاناتی اندک نوشتم، چون کارم خطرناک بود و بهسختی میشد جایی بیسروصدا و دور از چشم این همه زندانبان یافت که فکر آرام بگیرد و قلم بنویسد. در هر حال مثل اسب با زمان مسابقه میدادم و در شبانهروز ساعتها با قلم و کاغذم، گوشهای تنها و دور از همه مینشستم؛ اما چیزی که وقت و انرژیام را میگرفت این نبود، حقیقتی بود که نمیدانستم و میخواستم آن را از آدمهایی که با دقت انتخابشان کرده بودم کشف کنم.»
به گفته «جهاد» برای نوشتن این رمان در شرایط زندان دَه خودکار مصرف شده است. او برای به دست آوردن کاغذ و دفتر گاهی یک ماه انتظار می کشیده است و بالاخره توانسته در پنج دفتر کتابش را به پایان رسانده و با مشکلات زیادی به بیرون زندان منتقل کند.
این کتاب روایتی است از مظلومیت شعیان بحرین.