کتاب ماه شیراز بی شک شعر عراق را می توان آغاز گر شعر نو جهان عرب دانست . شعر نو عراق در سال 1947 با شاعران توانمندی چون بدرالشاکرالسیاب ، نازک الملائکه و عبدالوهاب البیاتی توانست به تجدید حیات شعری خود و جهان عرب در دنیای معاصر برآید . حرکتی که با نازک الملائکه و بدرالشاکرالسیاب آغاز شده بود در ادامه شکل گیری و قوام خود با اقبال شاعران بزرگی از دیگر کشورها همراه شد ، صلاح عبدالصبور از مصر ، نزارقبانی از سوریه ، یوسف الخال و ادونیس از لبنان ، فدوی طوقان و معین بسیسو از فلسطین . عبدالوهاب البیاتی شاعر نامدار عرب ، اگرچه آغاز گر دگر گونی و تحول شعر عرب در کنار گذاشتن قالب و سنت های شعر نبوده است اما در توسع بخشیدن به ظرفیت های شعر عرب در حیطه بیان و معانی و به کارگیری ظرافت های اساطیری به شکل معاصر آنها پیشرو شاعران عرب محسوب می شود . شعر البیاتی همچون شعر طیف دامنه داری از شاعران عرب غالباً شعری غمگین ، عاطفی ، ستیزه جو و آرمان گرایانه است . او در شعر خود آرزو مند تحقق ارمان خود است اما آنها را محصور در جباریتی می بیند که تاریخش را قاطعانه رغم زده است و از سرانجام این تراژدی نیز اعلام آگاهی می کند .