مقدمه‌ای بر انقلاب اسلامی

کتاب «مقدمه‌ای بر انقلاب اسلامی» نوشته دکتر صادق زیباکلام، اثری تحلیلی و علمی است که به بررسی علل و زمینه‌های وقوع انقلاب اسلامی در ایران می‌پردازد. زیباکلام در این کتاب با نقد دیدگاه‌های مختلف درباره چرایی انقلاب، سعی دارد تحلیلی واقع‌گرایانه و عاری از تحلیل‌های ایدئولوژیک ارائه دهد و علل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را به طور جامع بررسی کند. کتاب «مقدمه‌ای بر انقلاب اسلامی» یکی از منابع معتبر و پرفروش درباره موضوع انقلاب اسلامی است که با نگاهی انتقادی و تحلیلی، به ریشه‌های تاریخی و اجتماعی این واقعه مهم می‌پردازد.

خواندن کتاب مقدمه‌ای بر انقلاب اسلامی را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

به تاریخ معاصر ایران و به ویژه مطالعه انقلاب اسلامی علاقه‌مندند و می‌خواهند ریشه‌ها و علل وقوع این رویداد بزرگ را به صورت علمی و تحلیلی درک کنند؛ دنبال بررسی چندجانبه و مستدل علل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی انقلاب اسلامی هستند، با نگاهی فراتر از تحلیل‌های ایدئولوژیک و یکجانبه؛ دانشجویان، پژوهشگران و علاقه‌مندان به علوم سیاسی، تاریخ، جامعه‌شناسی و مطالعات انقلاب می‌باشند که نیازمند منبعی علمی و مرجع با اسناد معتبر هستند؛ می‌خواهند ضمن آشنایی با دیدگاه‌های مختلف درباب انقلاب اسلامی، نقدهای علمی نسبت به آنها را نیز مطالعه کنند؛ به دنبال کتابی با نگارشی روان و قابل فهم برای مخاطبان آکادمیک و عمومی هستند؛ علاقه‌مند به شناخت تأثیر عوامل داخلی و خارجی و نقش استبداد، فساد، نابرابری و ایدئولوژی‌های مختلف در شکل‌گیری انقلاب‌اند.

در بخشی از کتاب مقدمه‌ای بر انقلاب اسلامی می‌خوانیم 

اگر لعاب و لایه‌های برونی پر زرق و برق ایران «مدرن» عصر محمدرضا شاه را مختصر تراشی می‌دادیم، پیکره اصلی الیگارشی و بافت سیاسی آن تفاوت چندانی با ایران عصر قاجار نداشت. طی این یکصد سال قدمی در راه رفورم سیاسی برداشته نشده بود. مشارکت سیاسی مردم و دخالت آنها در امور کشور و تعیین سیاست‌ها در عصر پهلوی همانقدر نایاب و نادر بود که در عصر قاجار. مردم نسبت به ساختار سیاسی حکام در عصر پهلوی همانقدر بی‌تفاوت، بی‌علاقه و بعضا متنفر بودند که در اواخر عصر قاجار ما شاهدش هستیم. به سخن دیگر، علیرغم پیدایش افکار و اندیشه‌های تازه و نهضت بیدارگرانه‌ای که از اواخر قرن نوزدهم در ایران ظاهر می‌شود، هیچ‌گونه رفورم و تغییر بنیادی سیاسی صورت نمی‌گیرد. ساختار سیاسی جامعه ایران در ربع آخر قرن بیستم همانقدر دست نخورده، متحجّر و اصلاح نشده است که یک قرن قبل از آن در ربع آخر قرن نوزدهم بوده. دردها، تألّمات، امیال و آرزوهای سیاسی بخش عمده‌ای از مردم بالاخص تحصیل‌کردگان و روشنفکران جامعه در هر دو عصر علیرغم گذشت یکصد سال چندان از هم فاصله ندارد. لذا چندان دور از واقعیت نرفته‌ایم اگر ادّعا کنیم که انقلاب اسلامی حرکتی بود برای بر هم زدن و زیر و رو کردن ساختار کهنه و در انداختن طرحی نو.