کتاب نه آبی نه خاکی نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت که علی مؤذنی یک نویسنده حرفه‌ای است؛ یعنی شگردهای مشخصی در نوشتن دارد و مکان و زمان وضعیت را خوب به کار می‌گیرد و از جمله بهترین نویسندگان داستان کوتاه ایرانی به شمار می‌آید؛ در «نه آبی نه خاکی» موذنی به مرور دفترچه خاطرات یک شهید می‌پردازد، از روزی که برای چندمین بار به جبهه اعزام می‌شود، تا لحظه‌ شهادت‌اش؛ به اضافه یک نامه. در حقیقت موذنی در این اثر روایتگر خاطرات شهید مرادی در لشکر 17 علی‌بن‌ابی‌طالب‌(ع) است. او در این کتاب از هم‌رزمانش، دوستی‌هایش، صمیمیت و خلوص رزمندگان، شوخی‌ها و خنده‌هایشان، مناجات‌ها و راز و نیازهای خالصانه در تاریکی‌های شب، زیارت امامان معصوم (ع) در خواب و... می‌گوید. همچنین از نبرد تن‌به‌تن با دشمن، مشاهده صحنه شهادت رزمندگان و آموزش‌هایشان در آب و خاک نیز گفته است. در پایان کتاب نیز نامه­ شهید مرادی به اکبر شاهدی (دوست وی در جبهه‌ و یکی از اعضای گروه تفحص) را می‌خوانیم که با نثری جذاب و بیانی اثرگذار حقایق عبرت‌آموزی را بیان می‌کند؛ حقایقی که آگاهی یافتن نسبت به آنها برای مخاطب ارزشی غیرقابل انکار دارد. در یک کلام باید گفت موذنی در این اثر لحظات نابی از جنگ را بیان می­‌کند که باید آن را خواند. قسمتی از کتاب: در سکوت شب جبهه که آن ­را سکوتی سنگین­ یافته­ام، صدای پای تو را به­ شکستن آن شنیده­ام، و از صدای پای تو به آرامش رسیده­ام و همزمان هراس دشمن را در شلیک منورها دیده­ام. من در نور منورها طرحی را از تو دیده­ام، آن بار که مجروح افتاده بودم. نمی­دانم موهای جوگندمی را دیدم یا موهایی مشکی را که از مهتاب نقره­ای بودند؟ و بوی عطر پیچید. و از این رایحه فهمیدم که مرز میان بهشت و جهنم به­نازکی تارمویی از توست.صفحه 24