تاحدود نیمه دوم قرن بیستم، قاطبه عالمان و فیلسوفان به علم ارج بسیار می‌نهادند. «علمی بودن» استدلال‌ها، ادعاها و آثار تحقیقی، حاکی از نوعی امتیاز یا نوع خاصی اعتماد به آنها تلقی می‌شد. به نظر می‌رسید که علم دارای شیوه‌ای خاص به نام «روش علمی» است. در این زمان، تحولی جدید رخ داد که به طور روزافزونی نظریه‌پردازی‌های روش‌شناسانه هنجاری ـ اعتباری و توصیه و تجویزهای منطقی ـ فلسفی درباره چگونگی کاوش‌های علمی را ناصواب می‌یافت. لازمه این رویکرد جدید، توجه بسیار جدی به تاریخ علم، و ضرورت پژوهش‌های موردی و موضوعی بود. اینگونه پژوهش‌ها در تاریخ علم نشان داد که نظریه‌های علمی را نمی‌توان به طور قطعی اثبات یا ابطال کرد و بسیاری از رویدادهای علمی، با روش‌هایی که فلاسفه تجربه‌گرای منطقی تجویز و توصیه می‌کنند، رخ ننموده‌ اند. کتاب چگونگی علم، یکی از این پژوهش‌هاست.

این کتاب شامل هفت مطالعه موردی درباره برخی از رویدادهای مهم علمی است و مشکلات اساسی این دیدگاه را که علم بر بنیان مطمئنی از مشاهده و آزمایش استوار است و نیز اینکه نوعی شیوه استنتاج وجود دارد که به مدد آن می‌ توان به نحو مقتضی نظریه‌ های علمی را از آن بنیان گرفت، مشخص و آشکار می‌ کند.

کتاب حاضر به عنوان یکی از منابع قابل استفاده برای دروس «فلسفه علم»، «تاریخ علم»، و «جامعه‌ شناسی علم» برای دانشجویان رشته‌ های فلسفه در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد ترجمه شده است. نیز این کتاب به عنوان یکی از منابع قابل استفاده برای درس «روش تحقیق» برای دانشجویان کلیه رشته‌های علوم اجتماعی و علوم انسانی در مقاطع تحصیلات تکمیلی توصیه می‌شود.