کتاب تالار فرهاد نویسنده در مقدمه‌ای بر کتاب نوشته است: «تقدیم به «همکلاسی‌های 56»ام- همه دوستان پزشکم که با هم درس خواندیم و من بعد از سی سال دوباره در تلگرام پیدایشان کردم. مثل پرندگان مهاجری بودند که ناگهان دیده بودی در اطرافت پیدا شده‌اند و بعد دیگر رفته بودند. هیچ وقت فکر نمی‌کردی ممکن است یک روز دوباره پیدایشان شود. یک روز خبر آمد عده زیادی از همکلاسانم در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران دوباره همدیگر را پیدا کرده‌اند و می‌خواهند دور هم جمع شوند. اول مردد بودم در گردهمایی آن‌ها شرکت کنم یا نه. سال‌هایی که با هم در دانشکده گذرانده بودیم چندان خوش نگذشته بود. حتی به تلخی گذشته بود. هم برای من‌، هم شاید برای همه آنها. حالا جمع شدن مجدد آن‌ها در هر جایی‌، چه واقعی چه مجازی‌، تکرار چنان گذشته‌ای بود... تا وقتی که این اتفاق پیش بیاید و همکلاسانم را دوباره پیدا کنم، از فکر کردن به گذشته می‌ترسیدم. حالا چه شده بود که این‌قدر زیبا شده بود؟ آیا گذشته واقعا آن‌طور نیست که ما می‌شناسیم؟ آیا همان‌طور که خودمان هرچه زمان می‌گذرد تغییر می‌کنیم‌، گذشته هم می‌تواند با گذشت زمان تغییر کند؟ یعنی همچنان که گاهی اتفاق می‌افتد و ما انگار موجود دیگری می‌شویم چنین چیزی برای گذشته هم می‌تواند اتفاق بیفتد؟ اتفاقی بیفتد و ناگهان گذشته‌ای را دیگرگون کند! حتی اگر این دگرگونی به جنبه خاصی از آن مربوط بشود! به عیان دیدم که گذشته‌ام زیبا شده است‌، یا دارد زیبا می‌شود! حتی اگر چیزی از غمناکی‌اش کم نشده بود. یا حتی غمناک‌تر شده بود! انگار زندگی خواسته بود به پاس کوشش‌هایی که برای شناختن و ستایش زیبایی‌هایش کرده بودی رازی از راز‌هایش را برایت بگوید.» همچنین در معرفی ناشر از کتاب عنوان شده است: ««تالار فرهاد» یادآور لحظه‌ای زیباست. لحظه‌ای که از جلو پنجره‌ای رد می‌شوی و بی‌اختیار موهای لخت و صاف را می‌بینی که شانه می‌خورند. روایت زندگی پزشک جوانی است که در پی گذراندن دوران طرحش در شهری کردنشین‌، ناگاه از پنجره‌ای وارد جهانی تازه می‌شود. جهانی که بی‌آنکه بداند و بخواهد،‌ تن به اسارتش می‌دهد. کتاب‌، قصه تکراری است ابدی. چه فرقی می‌کند که تکرار پروانه باشد با صدای تار و آوازش یا خاطرات دیدن آن دختر مبارز همراه مدردی دیگر در دانشکده؟ مگر مهم است که فرانک از کناره نیل آمده باشد یا افسانه از فرعون‌ها بگوید؛ داستان از دیروز روایت کند یا امروز‌، جنگ باشد و سربازی طولانی‌مدت یا صلح باشد و معلمی سپاهی دانش‌؛ در هر حال «همه چیز در دنیا عینا تکرار می‌شود». خواه سالن دانشکده باشد و دختری هم‌نوا با دیگران‌، خواه پزشکی از سرزمین مومیایی‌ها‌. آن‌چنان دیروز و امروز در هم آمیخته‌اند که خاطرات نسل‌های قبل هم برای تو خواهد بود. اما شاید هراکلیتوس راست می‌گفت که «در هیچ رودخانه‌ای نمی‌شود دوبار وارد شد». هرچندبار هم که به دنیا آمده باشی و عشقی یکتا داشته باشی‌؛ هرچقدر که همه چیز تکرار شود، باز قصه آن یک بار‌، قصه همان یک بار است.