کتاب اصلاحات در چین و شوروی دیرزمانی است که واژه‌ی اصلاحات وارد ادبیات سیاسی جوامع شده و در گذر زمان مفاهیم و مصادیق آن به طور مکرر و بعضاً شگفت‌انگیزی در میدان آزمایش و بوته‌ی نقد و بررسی قرار گرفته است. ورود اصلاحات به ادبیات سیاسی باعث شد تا استراتژی جدیدی به صف استراتژی‌های پیکار سیاسی برای حفظ یا کسب قدرت وارد شود. از یک سو به‌کارگیری «اصلاحات» به عنوان یک استراتژی سیاسی توسط حاکمان به معنای پذیرش اصل ضرورت بازنگری و تغییر به منظور ترمیم و بهبود سیستم و به کار گیری آن توسط نیروهای مخالف نظام سیاسی به معنای پذیرش کلیت نظام سیاسی مستقر می‌باشد و از سوی دیگر چرخش حاکمان و نیروهای مخالف در مدار اصلاحات نشانه‌ای است از درون مایه‌ی غنی و ثبات اندیشه‌ی دولت و حاکمیت مستقر در کشور مورد نظر. بنابراین تا زمانی‌که استراتژی اصلاحات در مدار سیاسی حاکمان و گروه‌های رقیب قرار داشته باشد و بر دامنه‌ی آن افزوده شود، موقعیت برای توسعه‌ی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جامعه مستعد خواهد شد. در حالی‌که غلبه یافتن جذمیت و تصلب در مرکزیت اندیشه‌ی حاکمان و گروههای مخالف و حرکت گسترش یابنده‌ی آن منجر به رویارویی و نزاع خواهد شد و در چنین فضایی امکان رشد و توسعه وجود نخواهد داشت. جمهوری اسلامی ایران که پس از پیروزی انقلاب اسلامی مدار اندیشه‌ی دولت و حاکمیت را از نزاع و رویارویی به اصلاح تغییر داد، در هنگامه‌ی دهه‌ی دوم انقلاب در یک جهش بزرگ، اصلاحات را در قلب نظام سیاسی جای داد. و هم‌اکنون در این مسیر پرتلاطم در حرکت است. در این راستا آشنایی با مصادیق و نمونه‌های عینی یعنی کشورهای پانهاده در مسیر اصلاحات؛ تجربه‌ی گرانبهایی است برای پویندگان این مسیر در کشور جمهوری اسلامی ایران. از این رو جمهوری خلق چین و اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی که دو نمونه‌ی بارز و با ارزش برای علاقه‌مندان به بررسی موضوع اصلاحات در جامعه و حکومت می‌باشد و دارای شباهت‌هایی با یکدیگر درزمینه‌‌های سیاسی و اجتماعی هستند، مصادیق مناسبی برای مطالعه‌ی فرایند شکست و موفقیت نسبی انجام اصلاحات در جامعه، اقتصاد و نظام سیاسی و مقایسه‌ی آن با روند اصلاحات در کشور جمهوری اسلامی ایران می‌باشند.