جای خالی عباس

کتاب «جای خالی عباس» اثر میلاد موحدیان و محمد عبدالحسین زاده و سید علی اصغر علوی، پژوهشگران دینی، به بررسی شخصیت و سلوک حضرت عباس بن علی (علیه‌السلام) می‌پردازد و تلاش دارد تا دریچه‌ای به سوی تفکر عمیق‌تر در مورد این شخصیت بزرگ تاریخ اسلام باز کند. نام عباس، به عنوان یک نماد از شجاعت، وفاداری و فضیلت، همواره در ذهن‌ها و دل‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد و این کتاب به خوبی به این نکته اشاره می‌کند که چگونه نام و شخصیت او می‌تواند الهام‌بخش باشد. نام عباس نه تنها یادآور رشک و شوق خوبان در عرصه‌ی رستاخیز است، بلکه اشک و اندوه کسانی را نیز تداعی می‌کند که به شوق او می‌گریند و جلال و جمال او را درک می‌کنند.

درباره کتاب جای خالی عباس

کتاب «جای خالی عباس» به توصیف این حقیقت می‌پردازد که همه‌ی اهل بیت (علیه‌السلام) پس از زیارت امام حسین (علیه‌السلام) به علقمه سر می‌زنند و این خیابان منتهی به حرم حضرت عباس (علیه‌السلام) فرصتی برای تأمل در شخصیت او فراهم می‌آورد. حرم حضرت عباس به عنوان یک مکان مقدس و جدا از دیگر شهدا، فضایی را ایجاد می‌کند که زائران می‌توانند در آن به خلوت با شخصیت این بزرگوار بپردازند و سلوک خود را در زیر سایه‌ی او تقویت کنند. این کتاب به دنبال آن است که با بررسی ابعاد مختلف شخصیت حضرت عباس (علیه‌السلام)، به خوانندگان کمک کند تا درک بهتری از سلوک و ویژگی‌های اخلاقی او پیدا کنند و به تفکر در مورد زندگی و آموزه‌های او بپردازند. با توجه به تأکید بر تفکر و تأمل در شخصیت این بزرگوار، «جای خالی عباس» می‌تواند به عنوان یک راهنمای جامع برای درک بهتر از آموزه‌ها و ارزش‌های انسانی و اخلاقی حضرت عباس (علیه‌السلام) مورد استفاده قرار گیرد و به خوانندگان کمک کند تا در زندگی روزمره‌ی خود از این آموزه‌ها بهره‌مند شوند.

خواندن کتاب جای خالی عباس را به چه کسانی توصیه می‌کنیم

با توجه به محتوای غنی و عمیق این اثر، «جای خالی عباس» می‌تواند به عنوان یک منبع ارزشمند برای علاقه‌مندان به تاریخ اسلام، پژوهشگران و دانشجویان رشته‌های علوم دینی و تاریخ، و همچنین کسانی که به دنبال درک عمیق‌تری از شخصیت‌های بزرگ تاریخ اسلام هستند، پیشنهاد شود. این کتاب به ویژه برای افرادی که به مطالعه‌ی آثار مذهبی و دینی علاقه دارند و می‌خواهند با سلوک و شخصیت حضرت عباس (علیه‌السلام) بیشتر آشنا شوند، یک منبع الهام‌بخش و آموزنده خواهد بود.

در بخشی از کتاب جای خالی عباس می‌خوانیم:

در کربلا به همان نسبت که غربت، مظلومیت، شدت و مصیبت‌ها در اوج است و انتظار حمایت هزاران نفر از کوفیان می‌رود، ولی امام حسین در الگوی خویش تعدادی پیرو سینه‌چاک دارد که هرکدام با خود شاخص‌ها و معیارهایی برای پیروان تا ابد به ارمغان دارد و این کربلا را الگوی بی‌بدیل هستی کرده است. در کنار همۀ بی‌وفایی‌ها و خالی کردن میدان، با این‌ حال، چند پیرو در این میدان مانده‌اند که شاید هیچ‌یک از انبیا و اولیای این‌چنین یارانی نداشته‌اند و این ویژگی، کربلا را ممتاز و ویژه کرده است. برخلاف تصور که کربلا را منشأ بی‌وفایی و عدم‌تعهد و هم‌راهی کوفیان می‌دانیم. در روی دوم سکۀ کربلا اوج جلوه‌های تشکیلاتی را می‌بینیم. اوج وفا، تعهد، انسجام، همکاری، بذل مال و جان و... در کربلا است. این بدان معنا است که کربلا یک تشکل ناب شیعی است. تشکل نابی که رفتار رهبر و پیروان این تشکل تا قیامت برای تشکل‌ها درس دارد.