کتاب آخرین باری که زود رسید - کتاب حسن طاهر نژاد شهید طاهرنژاد سال 1358 با توجه به مسائل کردستان و ایجاد جوّ ناامن از طرف گروهک‌ها به آن منطقه عزیمت نمود و در کامیاران به‌عنوان یکی از اعضای موثر سازمان پیش‌مرگان کرد مسلمان مشغول به خدمت شد. پس از مدتی بعد از آزادسازی دهگلان به‌عنوان مسئول سازمان پیش‌مرگان تعیین شد و مدت‌ها با همین مسئولیت در خطّه کردستان به‌سر برد. سال 1359 وارد سپاه شد و در واحد اطلاعات مشغول به فعالیت شد. در عملیات بیت‌المقدّس از ناحیه کتف مجروح شد و او را به بیمارستان بوعلی در تهران منتقل نمودند. پس از آمدن از جبهه مدتی به‌عنوان قائم‌مقام واحد اطلاعات پادگان توحید مشغول به انجام وظیفه بود. سپس به‌عنوان مسئول واحد اطلاعات و عضو شورای فرماندهی سپاه شهرری برگزیده شد و بعد از مدتی مجدداً با همان مسئولیت قبلی در سپاه ورامین شروع به‌کار کرد. با اصرار فراوان موفق شد تا مأموریت یک ساله به منطقه کردستان را بگیرد. بعد از چند ماه به عنوان مسئول واحد اطلاعات و عملیات قرارگاه حمزه سیدالشهدا (ع) برگزیده شد و به گفته برادران قرارگاه می‌توان او را شهید بروجردی دوم نامید. سرانجام در عملیات پاک‌سازی یکی از روستاهای آذربایجان غربی درسی و یکم خرداد ماه سال 1363 مصادف با شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان به شهادت رسید. در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «قبل رفتن یک شب همه‌مان را دعوت کرد خانه‌ی خودشان. وقت برگشت، مادر نشست لب باغچه و دستی کشید به گل‌های خشک توی آن: - حسن جان ببین گل‌های این خونه همه پژمرده شدن، یه مقدار تهران بمون و به ما و زندگی و بچه‌هات برس. حسن آمد نشست کنارش و با اطمینان گفت «مادر خدای بچه‌هام و شما بزرگه.» بعد رفت توی کوچه و خودش را به پدر رساند: - بابا! این‌دفعه اگه من برم دیگه برگشتی در کار نیست، اگه شهید شدم، دنبال جنازه‌ی من نیاید. جنازه‌مو براتون می‌آرن، اگر زنم ازدواج کرد و شوهرش خونه نداشت این خونه رو بهش بدید. همین طور هم شد. 19 ماه رمضان همان سال شد آخرین دیدارمان. حسن ناراحتی معده داشت، با این همه روزه‌اش را می‌گرفت. وقتی جنازه‌اش را آوردند دو سه تکه نان خشک برای افطاری توی جیب‌اش بود. من آن موقع خیلی از مرده می‌ترسیدم ولی رفتم سردخانه و او را دیدم. لبخندی که تمام بیست و چهار سال روی لب‌هایش دیده بودم، هنوز توی صورتش بود. انگار خوابیده بود و با این‌که سه چهار تیر خورده بود، بدنش کاملاً سالم بود. انگار به خوابی عمیق فرو رفته باشد.»