کتاب یادگاران انقلاب 8 : ماه برکه - بر اساس خاطرات سید محمد جواد موسوی «ماه برکه» هشتمین جلد از مجموعه کتاب‌های «یادگاران انقلاب» تاریخچه ای است مستند، از فعالیت گروه های سیاسی اسلامی که به مبارزه علیه حکومت طاغوت می‌پرداختند. نویسنده کتاب «ماه برکه» اظهار داشت: ماه برکه کتابی است که به فعالیت گروههای سیاسی، ادغام و جدایی این گروهها، تاریخچه و تغییر کاربری محل زندان های تهران و خاطرات مبارز انقلابی، محمد جواد موسوی می پردازد که محور اصلی کتاب بر اساس خاطرات این آزاده سیاسی می چرخد. مریم صباغ زاده ایرانی افزود: این کتاب تاریخچه ای است مستند، از فعالیت گروه های سیاسی قبل از انقلاب که درقالب ایدیولوژیک و مشی مسلحانه به مبارزه علیه حکومت شاه می پرداختند. وی ادامه داد: بی شک هدفم از نگارش چنین ماجرایی تجدید عهد با ارزش هایی است که مردان بزرگ رقم زدند و جایگاهی رفیع برای خود دست و پا کرده اند که سید محمد جواد موسوی یکی از آنهاست. وی عنوان کرد: در این نوشتار آنچه برای من اهمیت دارد، اتحاد نسبی و ناخوانده میان مبارزان آن دوران است که حول محور مشترک مبارزه با طاغوت، از هست و نیست خود گذشتند تا به هدف برسند. صباغ زاده در ادامه گفت: این افراد، کسانی بودند که آرام آرام مرکز ثقل ذهن من شدند و مرا از پراکندگی در افکار و رفتار نجات دادند و بدون تردید امام خمینی رحمة الله علیه پیش قراول آنهاست که توانست به خوبی اعتماد افراد را به خود جلب کند و ملتی را برای محو نظام شاهنشاهی و طرد استکبار، رهبری کند. وی تاکید کرد: در این کتاب سخن از افرادی به میان آمده که در اعمال دیدگاههای خود رنج بسیار بردند و زحمات طاقت فرسایی را متحمل شدند؛ آنها از هر فرقه یا گروهی بودند توانستند با یک هم افزایی بزرگ در مدت زمانی کوتاه دنیایی را زیر و رو کنند. نویسنده کتاب مجنون و شیدایی با اشاره به اینکه نگارش این کتاب حدود سه مال به طول انجامید، خاطر نشان کرد: ماه برکه هشتمین جلد از مجموعه سیزده جلدی یادگاران انقلاب است که در 18 فصل تدوین، و منبع تالیف آن مصاحبه با آزاده سیاسی، محمد جواد موسوی است. در بخشی از کتاب چنین آمده است: مو فرفری را دیده بودم. کجا؟ یادم نمی آمد. از بعد از ظهر امروز که یک مرتبه توی سالن هنرستان با او رخ به رخ شدم، به چشمم آشنا آمد. اصلا بعد از دیدن او بود که حتم کردم آنها سراغ من آمده اند، نه کس دیگر. با این هم خواستم گول شان بزنم. خواستم به آنها نشانی عوضی بدهم. خواستم عادی سازی کنم. فکر کردم خوب است کاری کنم تا در نظرشان دانش آموزی معمولی جلوه کنم. برای همین زدم به لودگی و جلو چشم بچه ها که همیشه مرا جدی و گاهی خشک دیده بودند، شروع کردم به بذله گویی و شیطنت. بیچاره بچه ها مانده بودند چه عکس العملی نشان بدهند. هیچ وقت مرا اینطوری ندیده بودند. لابد وقتی از دستگیری ام باخبر می شدند، دلیل آن همه سرزندگی و سبکسری ناگهانی را می فهمیدند.