و دست‌هایت بوی نور می‌دهند

کتاب «و دست‌هایت بوی نور می‌دهند» نوشته مصطفی مستور اثری است که با زبانی شاعرانه و معنوی به موضوعات عشق، نور، و ارتباط انسانی می‌پردازد. این کتاب به خواننده فرصتی می‌دهد تا از طریق تصاویر زیبا و استعاره‌های لطیف، به عمق احساسات و معنویت دست یابد و با نگاهی نو به زندگی و روابط انسانی بنگرد. این اثر برای کسانی مناسب است که به ادبیات فلسفی و معنوی علاقه دارند و دوست دارند با متونی سرشار از تأمل و زیبایی‌های زبانی آشنا شوند. همچنین افرادی که به دنبال الهام‌بخشی و رشد شخصی از طریق ادبیات هستند، می‌توانند از خواندن این کتاب بهره‌مند شوند. با توجه به علاقه شما به ادبیات فلسفی و آثار الهام‌بخش، «و دست‌هایت بوی نور می‌دهند» می‌تواند گزینه‌ای ارزشمند برای تجربه‌ای متفاوت در حوزه ادبیات معنوی و شاعرانه باشد.

خواندن کتاب «و دست‌هایت بوی نور می‌دهند» را به چه کسانی توصیه می‌کنیم؟

به شعر نو و ادبیات معاصر فارسی علاقه‌مندند و دوست دارند با اشعاری عاشقانه و احساسی آشنا شوند. به ادبیات فلسفی و معنوی گرایش دارند و می‌خواهند از طریق شعر به تأمل درباره عشق، نور و احساسات انسانی بپردازند. به آثار مصطفی مستور علاقه دارند و می‌خواهند جنبه‌های شاعرانه و متفاوتی از قلم او را تجربه کنند. دنبال متونی هستند که با زبانی ساده اما پرمعنا، الهام‌بخش و آرام‌بخش باشند. به رشد شخصی و ارزش‌های معنوی علاقه‌مندند و از ادبیات برای تأمل و الهام گرفتن بهره می‌برند. این کتاب با زبانی لطیف و فضایی شاعرانه، برای مخاطبانی که به دنبال تجربه‌ای متفاوت در ادبیات شعر و معنویت هستند، اثری مناسب و خواندنی است.

در بخشی از کتاب «و دست‌هایت بوی نور می‌دهند» می‌خوانیم

«عین شین قاف، حرف که می‌زنی، من از هراس طوفان، زل می‌زنم به میز، به زیرسیگاری، به خودکار، تا باد مرا نبرد به آسمان. لبخند که می‌زنی، من ـ عین هالوها ـ زل می‌زنم به دست‌هات، به ساعت مچی طلایی‌ات، به آستین پیراهنت، تا فرو نروم در زمین. دیشب مادرم گفت تو از دیروز فرورفته‌ای، در کلمه‌ای انگار، در عین، در شین، در قاف، در نقطه‌ها. بعدازظهر، امروز، ساعت شش و سی و دو دقیقهٔ بعدازظهر، نشست مقابلم، بر نیمکتی سنگی، در نقطه‌ای گنگ از شهری غریب، و ناگهان، چند بار، شلیک کرد توی سینه‌ام. آه، با چشم‌هایش. امروز، ساعت هفت و نه دقیقهٔ بعدازظهر، زیر سقف ماشینی درمانده در ترافیک، تابید، بارید، وزید. آه، بر روحم. امشب، ساعت نمی‌دانم چند است، کسی دست برده است توی سینه‌ام، تا چیزی را... تا چیزی را از تپیدن باز بدارد. آه،، برای مردی ایستاده بر لبهٔ اندوهی ژرف دعا کنید.