کتاب والزیتون : مجموعه شعر مقاومت در مقدمه مجموعه شعر «والزیتون»، می‌خوانیم: فلسطین در شعر سیاسی معاصر، موتیفی تاریخ‌مند است که با تغییر شرایط سیاسی، ارزش نشانه شناسی خود را حفظ کرده است. مسأله فلسطین، مسأله شاعران ما بوده است. شاعرانی که موضع مشخصی دارند و در برابر انگاره «ارض موعود»، فلسطین را «سرزمینی مقدس و غصب شده»، می‌دانند. پیش از انقلاب اسلامی، با توجه به غلبه اندیشه چپ‌گرایانه در فضای روشن‌فکری ایران، فلسطین مظهر موجودیتی مظلوم، زیر چکمه‌های امپریالیسم قلمداد می‌شد. موجودیتی که با ویتنام و آمریکای لاتین، از حیث مظلومیت هم‌ عرض بود. شاعر ایرانی، همدردی خود را با انسان فلسطینی، به صراحت یا کنایه، بدل به شعر می‌کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، رویکرد مشفقانه و البته معترضانه شعر فارسی به مسأله فلسطین آهنگی پرشتاب گرفت و درد آوارگی فلسطینی در واژه‌های فارسی پژواکی رسا یافت. جریان «شعر مقاومت» (تعبیری که غسان کنفانی برای شعری که برای فلسطین می‌جنگد، رواج داد). در بستری پارسی موج گرفت تا آنجا که «شعر پارسی مقاومت» یکی از گونه‌های متمایز شعر انقلاب اسلامی شناخته می‌شود. شاعر فلسطینی می‌گوید: بروم یا بمانم نه چشمی به رفتن من در راه و نه خواهشی برای ماندنم و این ذات تلخ آوارگی است. شوربختانه فلسطینی و آوارگی مراعات النظیر هم شده‌اند. از ابتدای آخرین سده هزاره پیش، که برنامه صهیونیسم با خریدن خاک آغاز شد، باغ‌های زیتون فلسطین شناسنامه‌هایشان را گم کردند. با اعلام موجودیت اسرائیل در ماه می 1948 و در پی آن به رسمیت شناخته شدنش، آوارگی فلسطینیان نیز رسمی شد. اما همین آوارگی مقاومتی باشکوه را برکشید. شاعر فلسطینی در متن این آوارگی به جاودانه ساختن مقاومت پرداخت. صدای او را جهان شنید، صدای او را ما شنیدیم و شاعران هم‌صدای او واژه‌هایشان را با او شریک شدند. حسین شکربیگی یکی از این شاعران است و الزیتون سوگند او در این هم صدایی... مجموعه شعر«والزیتون» با شعر زیر آغاز می‌شود: کسی از پراگ آمد کسی از خانه‌ای تاریک در یک خاطره تلخ دیگری از بیابانی سرد در روسیه تا تو از خانه‌ات بیرون بیایی آواره شوی در خیابانی در پراگ در بیابان سردی در روسیه